Daniel Müller-Schott: Cello reimagined. Bach. C.P.E.: Celloconcert in A Wq. 172, H. 439; Mozart: Adagio voor viool en orkest in E KV. 261; Hoboconcert in C KV. 314 (271k) (bew.); Haydn: Vioolconcert in G H. VIIa/4 (bew.); Bach, J.S.: Adagio uit Vioolconcert nr. 2 in E BWV. 1042. Met L’arte del mondo o.l.v. Werner Ehrhardt. Orfeo C 920.171 A (68’39”). 2015

Alsof er niet al genoeg concertante werken voor cello en orkest zijn (waarvan hij er vele, maar lang niet alle heeft opgenomen) en iemand als Mozart daaraan helaas geen bijdrage leverde, was Daniel Müller-Schott blijkbaar van mening dat dit type repertoire best wat uitbreiding kan gebruiken. Daarvoor opdrachten aan componisten van nu geven is een in financieel opzicht moeilijke zaak en zal nauwelijks populariteit opleveren.

Dus blijft de mogelijkheid van bewerkingen een lokkende alternatieve mogelijkheid. Met zoals hier wordt aangetoond vaak aantrekkelijke uitkomsten. Müller-Schott weet de luisteraar heel goed te doen geloven dat hij hier ‘gewone’ celloconcerten speelt, behalve het enige echte van C.P.E. Bach. Daar was enige manipulatie voor nodig, maar een man van zijn kaliber heeft daar weinig moeite mee. Hij kan zijn instrument ook makkelijk en zuiver in de hoogste regionen laten zingen. Het in 2004 door Werner Ehrhardt opgerichte Duitse orkest L’arte del mondo draagt mooi stimulerende ondersteuning bij.