Nathalia Milstein: Visions fugitives. Bartók: Buiten Sz. 81, BB. 89; Liszt: ‘Valse oubliée’ nr. 1-4 S. 215; Prokofiev: Visions fugitives op. 22 nr. 1-20; Arzumanov: ‘Dans l’air’, ‘Course’, ‘Valsette’, ’Temple invisible’ uit Le monde pianistique boek 12 op. 100; ‘Salut’, ‘Flexible’, ‘Choral qui s’eteint’ uit Le monde pianistique boek 13 op. 107, ‘Marche’ uit À la frontière de l’humeur op. 237; Pianostukken op. 201 nr. 1-7 ‘Pièces dans l’esprit populaire’; ‘Souvenir d’une chanson russe’; Chopin: Mazurka’s op. 63 nr. 1-3. Mirare MIR 548 (78’04”). 2020
De in 1995 geboren pianiste Nathalia Milstein studeerde in Genève en Berlijn bij Nelson Goerner en stelde zich later onder de hoede van András Schiff. Ze treedt veel internationaal op als soliste en kamermusicienne, tot zelfs op het Schiermonnikoog Festival.
Samen met haar zus Maria maakte ze de opnamen ‘La sonate de Vinteuil’ met Franse composities voor viool en piano (Mirare MIR 384) en ‘Voyageur’ met werken van Ravel (Mirare MIR 416) en nu is er dan haar solo optreden met Russische muziek en als kern de twintig Visions fugiitives van Prokofiev. Ze contrasteert deze met Bartóks speelse Buiten en de vier Valses oublié van Liszt, waarin de schoonheid van haar spel de moeilijkheidsgraad camoufleert.
Bij de vertolking van Prokofievs Visions fugitives richt ze zich naar de oorspronkelijke vorm van de mimolyotnosti uit een gedicht van Konstantin Balmont, die daarover opmerkte: ‘Ik bezit geen wijsheid, laat dat aan anderen over ik maakt slechts verzen van vluchtige gedachten mimolyotnosti’. Milstein geeft ze een licht romantisch tintje.
Daarna laat ze ons kennismaken met de Russische componist Valery Arzumanov (1944), die studeerde in St. Petersburg sinds geruime tijd in Frankrijk leeft waar hij verder studeerde bij Messiaen. Hier uit hij zich in vrij luchtige, best aardige en onderhoudende miniaturen die vlot worden gespeeld. Tot besluit zijn er als toefje room op de lekkere taart nog drie intiem en charmant gespeelde Mazurka’s van Chopin.
Steeds geeft Milstein in dit optreden ook een weerspiegeling door een prisma van haar eigen verbeelding en van haar innerlijk leven. Zo hoort dat.