Julien Libeer: Lignes parallèles. Haydn: Symfonie nr. 49 in f H. I/49; Lipatti: Pianoconcertino in klassieke stijl op. 3; Mozart: Pianoconcert nr. 27 in Bes KV. 595. Met Les Métamorphoses o.l.v. Raphaèl Feye. Evil Penguin  EVPR 0029 (64’42”). 2018

In zijn korte optreden in het ‘allegro’ uit Beethovens Frühlinngssonate op de pracht cd’s Vienna: Fin de siècle van Barbara Hannigan (Alpha 393) maakte Julien Libeer onlangs al even indruk. Daarvoor had hij op Evil Penguin EPCR 0020 al aandacht besteed aan Lipatti’s Nocturne in fis en Sonatine voor de linkerhand. Nu keert hij tot deze Roemeen terug.

Het werk waarvoor de aanschaf alleen al de moeite waard is, is het merkwaardige, haast neoklassieke Concertino op. 3 uit 1936 van de  voor oude muziekliefhebbers onvergetelijke Dinu Lipatti die in 1950 op 33-jarige leeftijd overleed, maar die het zelf in 1943 no opnam met het Berlijns kamerorkest o.l.v. Hans von Benda (Dante HPC 091/2). Het werk heeft vier korte delen en bezit iets van een chique barokpastiche met o.a. een erg leuke courante. De blazers en pauken spelen in de compacte bezetting ook een wezenlijke rol. 

Julien Libeer voert het met precies de juiste speelse toets. In Mozarts laatste Pianoconcert schuilt inderdaad iets van een parallelle signatuur die door de solist wordt beklemtoond door een vrij tere aanpak en aandacht te bestreden aan de onderstroom van ingetogen emotionele intensiteit.

Voor duidelijker blijken van passie had Les Métamorphoses met een jong ensemble op basis van een strijkorkest met 2 contrabassen, dubbel bezette houtblazers, 2 hoorns en pauken al gezorgd in de Symfonie van Haydn.

Een aangenaam verrassend, onalledaags geheel.