Tasmin Little: Beach et all. Beach: Vioolsonate op. 34; Romance op. 23.; Invocation op. 55; Schumann, C.: Romances voor viool en orkest op. 22 nr. 1-3; Smyth: Vioolsonate in a op. 7. Met John Lenehan. Chandos CHAN 20030 (71’27”). 2018

Het bericht dat de Engelse violiste Tasmin Little na het seizoen 2020 stopt met publieke optredens zal voor velen als een schok zijn gekomen. Misschien gaat ze nog wat door met opnamen aan haar mooie, lange lijst toevoegen.

Op deze cd wijdt ze zich aan werken van drie vrouwelijke componisten. Daarbij gaat het om de enige Vioolsonate van de Amerikaanse Amy Beach uit 1896 (waarvan ook bewerkingen voor fluit en altviool bestaan), de Romance uit 1893 en Invocation uit 1904, de 3 Romanzen van Clara Schumann uit 1855 en de Vioolsonate van Ethel Smyth uit 1887.

Het zijn composities die natuurlijk niet voor het eerst zijn opgenomen, maar als ik de hier vastgelegde sonate van Beach vergelijk met de uitgaven van Curtis Macomber (Koch 3-7223-2), Joanne Polk (Arabesque 26747), Sarah Johnson (Albany TROY 150) en Gilbert Kalish (NW Records 8054-2) steekt zij daar bovenuit omdat ze duidelijk wat bevlogener, briljanter, genuanceerder en lyrischer is. Feitelijk geldt dat ook voor de andere componisten en werken.

Pas nu wordt de inventiviteit van de meeste van deze composities duidelijk en men zou wensen dat ze in deze vorm vaker in natura zouden worden gespeeld. Daarbij is wezenlijk dat Tasmin Little en John Lenehan zo’n hecht duo vormen en blijkbaar een eind boven de materie staan.