Tasmin Little: Britse werken voor viool en piano 3. Bowen: Vioolsonate in e op. 112; Ireland: Vioolsonate nr. 2 in a; Brown: The hart’s grace; Alwyn: Vioolsonatine; Coates: First meeting. Met Piers Lane. Chandos CHAN 20133 (70’07”). 2019
Sinds 2013 zijn Tasmin Little en Piers Lane bezig om werken voor viool en piano van Britse componisten op te nemen. Dit derde deel van het project werd voorafgegaan door Deel 1 met de Vioolsonate nr. 2 van Howard Ferguson, de Suite voor viool en piano van Britten, de Vioolsonate en de Stukken nr. 1 en 2 van Walton (Chandos CHAN 10770) en deel 2 met de Vioolsonate van Bridge, de Vioolsonate nr. 1 van Ireland, de Vioolsonate van Bliss, de twee Stukken voor viool en piano van Vaughan Williams en The gardens at Eastwell van William Lloyd Webber (Chandos CHAN 10899).
Little is op een leeftijd gekomen dat ze kan terugkijken op jaren van inzet voor muziek uit eigen land. Wie even zoekt van de volgende wat dorre, maar bewonderenswaardige opsomming van haar engagement voor Britse muziek, zoals de Vioolconcerten van Leon Goossens (Chandos CHSA 5193), Gerald Finzi (Chandos CHAN 9888), Moeran, met de Légende van Delius, A song of the night van Holst, Chanson de nuit, Chanson de matin en Salut d’amour van Elgar en The lark ascending van Vaughan Williams (Chandos CHAN 10796), het Vioolconcert van Delius (Argo 433.704-2), de Vioolsonates van Delius (Conifer 75605-5135-2), de Vioolsonates van Elgar en Bax (Global Music GMNCD 0113), het Dubbelconcert en het Vioolconcert van Delius (Chandos CHSA 5094), het Vioolconcert van Haydn Wood (Chandos CHAN 10879), het Vioolconcert van Saxton (Collins 12832-71), het Vioolconcert van Rubbra (Conifer 7505-41225-2), het Vioolconcert van Walton (Decca 444.114-2), de Vioolsonates van Delius (Conifer 75605-51315-2), het Vioolconcert van Elgar (Chandos CHSA 5083) en nog meer.
Zoveel inzet voor sms onbekende en weinig commercieel belang buiten Albion verdient respect. Het materiaal is nu in elk geval in behoorlijke kwaliteit voorhanden. Hier gaat het om de derde en blijkbaar laatste aflevering. Geen wonder dat het wordt afgesloten met de wereldpremière van het dromerig, maar ook intense stuk The hart’s grace uit 2016 dat de in 1969 geboren James Francis Brown voor haar componeerde. De Vioolsonatine van William Alwyn uit 1933 werd teruggetrokken, maar gelukkig niet vernield. Van Eric Coates krijgen we een nogal luchtig miniatuurtje First meeting te horen en van John Ireland een gepassioneerde Sonate met een dichterlijk langzaam deel. York Bowen schreef zijn doorgewinterde Sonate aan het eind van W.O. II.
In al deze werken voelt Tasmin Little zich net zo goed thuis als en vis in het water en veroorlooft ze zich op heel expressieve manier tot hun kern door te dringen en wordt daarin begeleid door een even toegewijde Piers Lane.