Lang-Lang: Live in Vienna. Beethoven: Pianosonates nr. 3 in C op. 2 en 23 in f op. 57 Appassionata; Albéniz: Iberia I; Prokofiev: Pianosonate nr. 7 in Bes op. 83; Chopin: Etude in As op. 25/1; Polonaise nr. 6 in As op. 53; Grande valse brillante nr. 2 in As op. 34/1. Sony 88697-71901-2 (2 cd’s, 1u 44’41”) + extra dvd met concertfragmenten. 2010

Ook verkrijgbaar op dvd 72414-9 en Blu-ray 71902-9.

Deze dubbelaar, aangevuld met een bonus dvd, is gevuld met het van 27 februari tot 1 maart 2010 verzamelde programma dat Lang-Lang in de grote Weense Musikverein zaal gaf. Vragen doemen op. Bijvoorbeeld: waarom is de pianist net als Lundi Yi van wie een tijd niets is vernomen alweer afgedankt door DG, het label dat nu zijn kaarten lijkt te zetten op de derde Chinese im Bunde, de jongere Yuja Wang, ook afgestudeerd in Philadelphia bij Gary Graffman? De muziekindustrie gaat de laatste tijd niet erg teerhartig met zijn kunstenaars om; bedenk ook dat Lang-Lang ooit op Telarc begon. Of is dit uitstapje naar Sony een uitzondering? Dat zou dan pech zijn, want dit Weense recital is het overtuigendste dat Lang-Lang tot nu toe op cd heeft laten horen. Het gaat hier namelijk niet meer om een haast exhibitionistische glamourshow van vooral virtuositeit, branie en frappant technisch kunnen, maar ook de achtergrond en de inhoud der werken krijgen alle zorg en aandacht.

Het resultaat is hoogst evenwichtig, intelligent en aangenaam van aard; het heeft gelukkig ook dieptewerking. Het ene na het andere werk neemt een eigen gezicht aan, krijgt een passend eigen karakter. De momenten dat Beethoven zich als een bruut kan tonen, worden keurig in bedwang gehouden. Op extremen is de pianist niet te betrappen.

Interessant is zijn kleurige visie op de drie stukken van Albéniz die hij echt een nogal Spaanse exotische sfeer meegeeft. Een mooi alternatief voor de veel strenger, klassieke visie van een Laroccha. Maar een nog groter hoogtepunt is de beruchte Zevende sonate van Prokofiev die her ineens veel minder gestaald en als uit graniet gehouwen klinkt als bijvoorbeeld bij Richter. Heel mooi slaagde vooral het andante coloroso dat werkelijk met poëzie is ingekleurd. Beter hebben we deze pianist niet op muziekconserven gehoord.

In de drie toegiften van Chopin voelt Lang-Lang zich als een vis in het water: heel heroïsch is hij in de Polonaise, verdroomd in de Etude en charmant in de Wals. De zaal helpt om het recital optimaal te doen klinken met een stevige pianotoon. De producer had wel wat meer de overenthousiaste bijval van het publiek mogen temperen en bekorten in de opname.