Isabelle van Keulen: Vioolsonates. Debussy: Vioolsonate (1917); Fauré: Vioolsonate nr. 1 in A op. 13; Poulenc: Vioolsonate FP. 119. Met Ronald Brautigam. Schwann 3-1527-2 (55’39”). 1994

Met de knappe uitvoering van Isabelle van Keulen en Hannes Minnaar medio januari in het dorpskerkje in de buurt nog als levendige herinnering, leek het de moeite om deze oudere opname – met haar toenmalige partner Ronald Brautigam – nog eens uit het rek te halen en alsnog te bespreken.

Opnieuw blijkt het te gaan om een uiterst doorleefde en verfijnde verklanking, subtiel van toon en met iets van de pijn en smart die de componist zo vlak voor zijn dood moet hebben gemerkt. Maar dat gevoel wordt hier gelukkig niet naar voren gehaald en het werk eindigt door en door gezond.

Ook de eerste sonate van Fauré wordt karakteristiek, dat wil zeggen monter en fris aangepakt; het andante klinkt niet al te plechtig en het scherzo is vol joie de vivre. Het werk eindig met veel blijken van charme. 

De sonate van Poulenc is uit 1943 en werd in ’49 nog wat herzien. Het werk is opgedragen aan de herinnering van Garcia Lorca, maar er blijkt niet veel van de daardoor gewekte verwachtingen aan emotie over. Het werk is ook wat ondankbaar voor de viool, maar in een puike interpretatie zoals deze weet het best te bekoren. In alle drie deze werken is Ronald Brautigam een betrouwbare, stimulerende partner. De geslaagde opname voegt nog wat extra’s toe aan de heel mooie kwaliteiten van de uitvoeringen.

Wie wil vergelijken, kan het beste terecht bij bijvoorbeeld Chung (Decca 460.006-2) en Dumay (DG 445.880-2) voor Debussy, Bell (Decca 475.6709) of Amoyal (Decca 576.2180) voor Fauré en Maria Milstein (Cobra 0045) of Frank Peter Zimmermann (EMI 754.451-2) voor Poulenc.