Nozomi Kanda: Early 20th century jewels. Debussy: Sonate voor fluit, harp en altviool in F; Roussel: Trio voor fluit, altviool en cello op. 40; Huybrechts: Sonatine voor fluit en altviool; Schulhoff: Concertino voor fluit, altviool en contrabas WV. 75. Met Daniel Rubinstein (va), Ingrid Procureur (hrp), Didier Poskin (vc) en Koenraad Hofman (cb). DUX 1340 (70’09”). 2014
Wat een aardig idee om dit viertal intieme kamermuziekwerken voor verschillende bezettingen, maar steeds met de fluit in een belangrijke rol, bijeen te brengen. De Sonate (eigenlijk een trio) van Debussy, aan het eind van zijn leven geschreven, heeft iets bovenaards en heeft de textuur van een kristalheldere vijver, waarbij de altviool peinzend in die vijver staart. Er ligt een stille wanhoop in het menuet en de finale heeft iets sidderends.
Wie de orkestwerken van Roussel kent, zou mogelijk in een blinddoektest zijn Trio niet snel herkennen, zo elegant en verfijnd is het werk. Het langzame deel moge dan wat rusteloos zijn, de finale is heel capricieus. Er bestond al een mooie opname van met leden van het Praags nonet (Praga PRD 350018), maar de nieuwe uitgave klinkt haast nog wat gallischer.
De jong aan een nierontsteking overleden Albert Huybrechts (1899-1938) schreef zijn Sonatine in 1934. Het is een heel temperamentvol werk dat vrij uniek is voor de combinatie van fluit en altviool.
In 1925 schreef Erwin Schulhoff zijn al wel negenmaal eerder opgenomen vierdelige Concertino dat zich binnen twintig minuten voltrekt en waarin fluit en piccolo elkaar afwisselen.
Wat onder meer opvalt is de grote pluriformiteit van de vier werken die binnen een tijdsbestek van een paar decennia op verschillende plekken in Europa werden geschreven. Het leeuwendeel van de uitvoerende taak valt aan de fluitiste en de altviolist toe. Gelukkig tonen alle vijf betrokken musici niet alleen hun vertrouwdheid met de verschillende genres en stijlen, maar ook hun grote technische en muzikale kunnen. Dat leidt tot een heel aantrekkelijke uitkomst van dit optreden.