Sheku Kanneh-Mason: Inspiration. Hadar: Avond van rozen (bew.); Saint-Saëns: ‘De zwaan’ uit Le carnaval des animaux; Casals: El cant des ocells (bew.); Sardana ‘Sant Marti del Canigo; Shostakovitch: ‘Nocturne’ uit De horzel op. 97; Celloconcert nr. 1 in Es op. 107; Offenbach: ‘Les larmes de Jacqueline’ uit Harmonies des bois op. 76 (bew.); Marley: No Woman, no cry; Cohen: Hallelujah. Met Oliver James (kl), Katherine Thomas (p), Guy Johnston (vc) en het Birmingham symfonie orkest o.l.v. Mirga Gražinyté-Tyla. Decca 483.2948 (64’12”). 2017

De jonge Britse cellist Sheku Kanneh-Mason viel voor het eerst op toen hij  in 2016 tijdens het BBC Young musician of the year concours de eerste prijs won met een uitvoering van het Celloconcert nr. 1 van Shostakovitch. Hij werd wel omschreven als ‘de nieuwe Jacqueline du Pré’ en Decca maakte gauw een promotieplaatje met hem met Faure’s Après un rêve, Blochs Abodah en Cohens Hallelujah waarvan de laatste twee hier terugkeren.

Op zijn eerste volwaardige cd begint hij met wat ongewoons, het Joodse volksliedje Evening of Roses van Yosef Hadar, vervolgt met wat miniaturen zoals Saint’Saëns beroemde ‘Zwaan’ (die in een heel innemende vorm verschijnt) en twee geliefde stukken van Casals voordat hij aan het grote werk begint; het werk waarmee hij won, Shostakovitch’ Celloconcert nr. 1, ingeleid door diens Horzel nocturne.

‘De tranen van Jacqueline’ uit Offenbach suite Harmonies du bois speelt hij natuurlijk als eerbetoon aan zijn grote voorgangster. Alleen speelt hij een aardige eigen bewerking van een song van Bob Marley.

In de vertolking van het Celloconcert nr. 1 van Shostakovitch maakt Sheku Kanneh-Mason duidelijk waarom hij dat concours won. Misschien haalt hij nog niet het dieper gravende niveau van een Rostropovich (BBC Classics BBCL 4143-2), maar hij imponeert zeker.

Als virtuoos, spelend op een Amati uit 1610 bereikt hij natuurlijk een hoogtepunt in de cadens.

Maar bij de miniaturen is het beste tot het laatste bewaard: het heerlijke brokje Offenbach. Met een aantal andere solisten worden samen prachtige dingen gerealiseerd, maar hier komt de meeste lof toe aan de geweldige Litouwse dirigente Mirga Gražinyté-Tyla die begin april in Utrechts Vredenburg zo’n diepe indruk maakte. Niet alleen is zij heel inspirerend, ze zorgt ook dat de musici naar elkaar luisteren. In het orkest blinken ditmaal vooral de hoorns uit. Een gedroomd debuut.