Kanneh-Mason: Elgar. Kanneh-Mason: ‘Blow the wind southerly’; Elgar: ‘Nimrod’ uit Enigma variaties op. 36 (bew); Celloconcert in e op. 85; Romance voor fagot en orkest op. 62 (bew.); Bridge: ‘Spring song’ H.104/2 (bew.); Parkin: ’Scarborough fair’; Bloch: Prelude voor strijkkwartet; ‘Gebed’ uit Uit Joods leven (bew.); Fauré: Elegie voor cello en piano in c op. 24 (bew.); Klengel: Hymnus op. 57. Met Braimeh Kanneh-Mason (v), Ayla Sakin (v), Alinka Rowe (va), Josephine Knight (vc), Caroline Dearnley (vc), Ashok Klouda (vc), Hannah Roberts (vc), Rowena Calvert (vc) en het Londens symfonie orkest o.l.v. Simon Rattle. Decca 495.0241 (68’51”). 2019

Volgens The Times is Sheku Kanneh-Mason ‘The worlds new favourite cellist’. Ik zou die uitspraak wat willen afzwakken door door daarvan ‘wereldberoemd in Engeland’ van te maken. Met zijn eerdere opname Inspiration (Decca 483.2948) maakte hij een volwaardig droomdebuut nadat hij eerder met drie composities had meegewerkt aan de muzikale omlijsting van het huwelijk van prins Harry en Meghan (Decca 676.5519).

Wat deze nieuwe uitgave wèl biedt, is een feest voor cellisten. Maar daar staat tegenover dat het programma bestaat uit een hutspot van voor niet-cellisten onbelangrijke stukken en dat van het Celloconcert van Elgar wel mooiere opnamen bestaan dan de zijne die wat onzeker klinkt, niet alleen van de onvergetelijke Jacqueline du Pré (EMI 555.527-2), maar meer recent ook van Alisa Weilerstein (Decca 478.2735).

De overige werken komen gelukkig wat beter naar voren, maar dat is haast meer de verdienste van zijn collega’s.