Kopatchinskaya, Patricia: Bartók: Vioolconcert nr. 2  BB 117, Sz. 112; Eötvös: Seven; Ligeti: Vioolconcert. Met het Omroeporkest Frankfurt c.q. Ensemble Modern o.l.v. Peter Eötvös. Naïve V 5285 (2 cd’s, 89’47”). 1011/2

Zoals dat tegenwoordig vaker gaat, was het vrij logisch dat de in 1977 achter het IJzeren Gordijn in het Moldavische Chiçinău geboren violiste Kopatchinskaya eerst naar Wenen en daarna naar Berg toog om haar vioolstudie met succes af te ronden. Intussen maakt ze wereldwijd een succesvolle carrière en trad ze ook in Nederland – o.a. met Amsterdam Sinfonietta – op en maakte ze diverse opnamen.

Dit is daarvan eentje, gewijd aan Hongaars repertoire. Het Tweede vioolconcert van Bartók is het bekendste en meest opgenomen werk van dit drietal en hierin neemt ze het met succes op tegen grootheden als Faust, Mullova, Mutter, Steinbacher, Ehnes (zie de afzonderlijke recensies en de Vergelijkende Discografie). Mogelijk om zich duidelijk te profileren, zorgen soliste en dirigent voor een koortsachtige, heel intense, soms in dit opzicht haast wat overdreven, maar wel heel pakkende uitvoering die een klasse op zichzelf is.

In tegenstelling tot de precies uitgewerkte, haast mechanische fantasieën van het Pianoconcert is het Vioolconcert van Ligeti uit 1992 een vrij rapsodisch werk met een langzaam deel bestaande uit een ontwapenende koraalachtige melodie vol nostalgie totdat die heel geestig wordt onderbroken. In de felle hoekdelen graaft de soliste overeenkomstig de partituur diep in Ligeti’s ritmische trucendoos en kan ze haar tamelijk wilde passie uitleven. Maar ook de rest van het werk is bij haar in goede handen en ze overtreft wat dit betreft bijvoorbeeld Gawriloff (DG 439.808-2).

Seven van Eötvös is een vijfdelig eerbetoon aan de zeven astronauten die in 2003 omkwamen bij de ramp van de lancering van Columbus. Hier is een kleiner orkest vereist dat in de studio verspreid is opgesteld. Dat komt in een gewone stereo opname niet helemaal tot zijn recht, maar de uitvoering klinkt doorleefd, zij het gezien het onderwerp niet altijd even eerbiedig; dat ligt vooral aan het gecomponeerde en niet aan de interpretatie daarvan.