Widmann: Antiphon; Armonica; Souvenir bavarois; Ruzicka: Clouds; Kagel: Étude nr. 3; Furrer: Chiaroscuro. Omroeporkest Frankfurt o.l.v. Paavo Järvi. Pan Classics PC 10290 (66’54”). 2013

Onder de titel Armonica, met 15’04” het langste orkestwerk op deze aan hedendaagse orkestwerken gewijde schijf, biedt Paavo Järvi moedig als chef van het omroeporkest uit Frankfurt een programma dat goeddeels uit cd premières bestaat. Jörg Widmann is de dominante componist. Zijn Antiphon, gebaseerd op Giovanni Gabrieli’s antifone canzona’s is een nogal opgeklopte, lawaaierige aangelegenheid. Aantrekkelijker is zijn Armonica uit 2006, waarin hij zich baseert op de werken voor glasharmonia van Mozart en deze door de inzet van een echte harmonica een eigen, best aardig profiel geeft.

De overige werken van de andere componisten zijn korter van duur, maar zeker zo effectief. Het beste is de kenmerkende derde Étude van Mauricio Kagel uit 1996. Dat is een pittige demonstratie van hoe geestige charme binnen een minimum van tijd kan worden omgezet in grommende dreiging.

Beat Furrer droeg zijn 8’37’ durende Chiaroscuro in 1987 op aan ‘R.H.R.’ (Roman Haubenstock-Ramati) en zorgde daarmee inderdaad voor enige fraaie muzikale licht- en schaduwwerking. Clouds van Peter Ruzicka is echter slechts een bleke afspiegeling van Debussy’s Nuages. 

Wel alle waardering voor de inzet van Järvi en zijn orkest dat hoorbaar vertrouwd is met onbekende, nieuwe werken.