Monica Huggett: Concerti bizarri. Fasch: Concert voor fluit, hobo en strijkers in b FWV, L/h1; Concert voor 2 fagotten, 2 altviolen en b.c. in G FWV. I/G11; Telemann: Concert voor fagot, 2 violen en strijkers in D TWV. 53/D4; Heinichen: Hoboconcert in g S. 237; Vivaldi: Concert voor 2 celli en strijorkest in g RV. 531; Graupner: Fagotconcert in C GWV. 301; Concert voor fluit, oboe d’amore, viola d’amore en strijkorkest in G GWV. 333. Solisten met het Iers barokorkest o.l.v. Monica Huggett. Linn CKD 526 (73’28”). 2015

Het bizarre schuilt hier niet zozeer in de muziekjes zelf, die volgens de barokke standaardprocedure vorm hebben gekregen, ook niet in de gebruikelijke inhoud, maar in de bezetting van de solopartijen. 

Die is in sommige gevallen zo apart, dat men ze voor een gewoon concert niet bij elkaar krijgt en dat onverwacht ook wat minder bekende componisten opduiken. Daarvoor is zo’n cd project dus ideaal.

Los van dergelijke overwegingen is het hier genieten geblazen met die combinatie van aparte instrumentatie, ongewoon repertoire en een ensemble dat goed thuis is in de historiserende uitvoeringspraktijk can achttiende eeuwse muziek en daar een vanzelfsprekende, logische draai aan geeft. 

In naam is het orkest Iers, maar qua samenstelling is het met zijn solistische leden best internationaal met lieden als Lisa Beznosiuk (fluit), Andreas Helm (hobo) en Peter Whelan (fagot).

Kunnen we het concert voor 2 celli van Vivaldi en dat voor twee violen en fagot van Telemann nog als vrij normaal betrachten, met Graupners tripelconcert voor oboe d’amore, viola d’amore en fluit d’amore krijgen we een heel bijzondere kleurenregenboog te horen. Ook de concerten van Fasch (met een zelden te horen oboe da caccia naast altviolen, fagotten en continuo) en Heinichen vertonen een dergelijk bijzonder caleidoscopisch kleurengamma.

Een heel geïnspireerde Monica Huggett leidt dit alles in opperst muzikale banen. Bewondering is des luisteraars deel aan dit dus toch wel bizarre geheel.