Fenella Humphreys: Bach 2 the future 2. Bach, J.S.: Solovioolsonate nr. 3 in C BWV 1005; Beamish: Intrada en fuga; Maxwell Davies: Sonatina for violin alone op. 334; Sibelius: En glad musikant JS 70; Stravinsky: Elégie; Sutton: Arpeggiare variaties; Ysaÿe: Solovioolsonate nr. 3 in d op. 27/3 ‘Ballade’/ Champs Hill CHRCD 118 (72’09”). 2016 

Ondernemingslust en initiatief zijn de jonge Britse violiste Fenella Humpreys blijkbaar aangeboren. Op basis van de zes werken voor soloviool van Bach wenste ze ook meer eigentijdse werken op haar repertoire, Ysaÿe werd daar niet meer toe gerekend, maar ik wel present. Uit de krochten van het repertoire dook ze ook Sibelius’ De vrolijke muzikant en Stravinsky’s Elégie op, zelden gehoorde werken.

En net als op haar eerdere, ook besproken cd met werken van Cheryl Frances-Hoad, Gordon Crosse en Piers Hellawell, zorgde ze met sponsoring en fondsenwerving dat andere Engelse componisten wat voor haar schreven. Nu gaat het om Sally Beamish met Intrada en fuga, Peter Maxwell Davies met een Sonatine en Adrian Sutton met zijn Arpeggiare variaties.

Opnieuw valt de hoge kwaliteit van de nieuwe werken of, evenals het hoge niveau van de hoorbaar zeer gemotiveerde vertolkingen. In het werk van Beamish worden de meditatieve aspecten en de volksmuziek invloeden onderstreept. De eendelige Sonatine van Maxwell Davies is elegisch met in de snelle passages enige dansinvloed in het enigszins naar het model van Bach gemaakte stuk. Sibelius klinkt geestig, Stravinsky gesluierd.

Het eindresultaat is een boeiend, heel gevarieerd en prachtig gerealiseerd recital. Zit er nog een derde Bach 2 the future 2 in? Mooi zou het wezen.