Roeland Hendrikx: Dedicatons. Finzi: Concert voor klarinet en strijkorkest   in c op. 31; Mozart: Klarinetconcert in A KV. 622; Bruch: Concert voor klarinet, altviool en orkest in e op. 88. Met Sander Geerts (va) en het Londens filharmonisch orkest o.l.v. Martyn Brabbins. Evil Penguin EPRC 026 (75’42”). 2018

Onder de titel Dedications draagt de bekende Belgische klarinettist Roeland Hendrikx deze cd op aan zijn voorbeeld en inspiratrice, de beroemde Engelse klarinettiste Thea King (1925-2007). Hij koos daarvoor een aardig programma rond het bekende Klarinetconcert van Mozart, dat ook hij natuurlij naar wens mooi vertolkt. Hij ging daar wel voor naar Engeland. Als omlijsting dienen, ook engels, het Klarinetconcert uit 1949 van Gerald Finzi.

Dat klinkt een beetje als Elgar of Vaughan Williams, en af en toe als Walton of Holst, maar zodra je het beter leert kennen, klinkt het ook als Finzi.

Het werk heeft heldere structuren, vaak met een melodie en een contrasterende melodie over een beweeglijke bas, waarschijnlijk ontleend aan Bach. Die melodieën hebben een op- en neergang zoals het beeld van heuvels in de verte en in de langzame gedeelten zit een heel persoonlijk element van verzonken overpeinzing in de natuur. Een werk in de beste Engelse pastorale traditie.

Opvallend is dat de strijkers voor vrijwel alle emotie en drama zorgen, terwijl de klarinet steeds het zachte antwoord geeft. Het is de verdienste van het honigzoete spel van Hendrikx dat prachtig aansluit bij de rol van de klarinet als vredestichter dat de verklanking zo goed is geslaagd. Als we de opname van King uit 1979 (Hyperion CDA 66001) erbij halen, blijkt Hendrikx haar evenknie.

Diezelfde ervaring kan men opdoen bij vergelijking van het Dubbelconcert van Bruch, dat King in 1981 opnam (Hyperion CDA 66022). Hier heeft hij een gelijkwaardige partner aan altviolist Sander Geerts.

Reden genoeg om gelukkig te zijn met de nieuwe uitgave.