Barbara Hannigan: La passione. Nono: Djamila Boupacha; Haydn: Symfonie nr. 49 in f H. I/49 ‘La passione’; Grisey: Quatre chants pour franchir le seuil. Met het Ludwig orkest o.l.v. Barbara Hannigan. Alpha ALPHA 586 (72’11”). 2019

De eerste die de in wezen vijf Chants pour franchir le seuil, het laatste werk   van de kort tevoren op 52-jarige leeftijd plotseling overleden Gérard Grisey (de man van de spectrale muziek) uit 1998 opnam, was de sopraan Catherine Dubosc met Klangforum Wenen o.l.v. Sylvain Cambreling (Kairos KAI 1225-2). De meditatieve lyrische liederen gaan over de dood van de engel, de dood van de beschaving, de dood van de stem en de dood van het mensdom en het leven na de dood. De teksten zijn in uit vier beschavingen, de Egytische, de Mesopotamische, de Griekse en de Christelijke. De muziek ontstijgt mooi uit ruis.

Nu nam ook Barbara Hannigan de cyclus op; ze zingt die wat koeler en afstandelijker, maar ook heel indringend.

Dan volgt de verrassende keuze van Haydns  Symfonie nr. 49 uit 1768, ondanks de titel La passione, ook een vrij theatraal werk over verlies en rouw. Hier in eenvoud maar met gevoel uitgevoerd door het Ludwig orkest met een wat verdwaald klavecimbel die dankzij Tineke Steenbrink een welverdiende plaats in het geheel krijgt. 

Djamila Boupacha was de Algerijnse vrouw die het symbool werd tegen de Franse overheersing van haar land en werd en door Franse paratroepers.  Picasso eerde haar in een houtskooltekening en in 1962 werd ze door Luigi Nono geëerd met een solo uit zijn Canti di vita e d’amore.

Als steeds zingt Hannigan heel intens en doorleefd; ze weet intussen ook goed hoe ze een orkest moet sturen.