Hilary Hahn: Paris. Chausson: Poème op. 25; Prokofiev: Vioolconcert nr. 1 in D op. 19; Rautavaara: Sérénades nr. 1 pour mon amour en 2 pour la vie. Met het Filharmonisch orkest van de Franse omroep o.l.v. Nikko Franck. DG  483.9847 (53’02”). 2020

 

Al sinds ze een tiener was trad Hilary Hahn in Parijs op en ze ontwikkelde een bijzondere band met de stad en vrijwel altijd speelde ze met het Filharmonisch orkest van de Franse omroep waarvan ze in het seizoen 2019/9 ‘artist in residence’ was. Na een uitvoering van Rautavaara’s Vioolconcert in 2014 vroeg de violiste aan de goed met de componist bevriende Franck of deze hem wilde vragen om voor haar een nieuw concert te maken. Hij besprak de mogelijkheid van drie Serenades in plaats van een Vioolconcert, maar de realisatie daarvan was hoogst onzeker omdat de componist in juli 2016 overleed.

De Serenadevorm had blijkbaar een grote aantrekkingskracht voor Rautavaara, want hij schreef er ook voor gitaar en voor mannenkoor. Maar gelukkig toverde zijn weduwe daar de drie bijna voltooide manuscripten van die elegische composities. Alleen het eerste tweetal was compleet en kon in 2019 worden opgenomen. Logisch dat Einojuhahi Rautavaara zijn beide Sérénades nog aan Hahn opdroeg en waardevol dat ze deze zo fraai en liefdevol voordraagt.

Een combinatie met het heel expressief gespeelde Poème van de Parijzenaar Chausson is wel logisch, die met het Vioolconcert nr. 1 van Prokofiev die zich in 1920 in Parijs vestigde wat minder, behalve dat het daar in oktober 1923 voor het eerst klonk. Joseph Szigety zei ooit over het werk dat het ‘een mengeling van sprookjesachtige naïviteit en brutale wildheid bevat. Een lyrische aanpak en de nodige virtuositeit zijn gevraagd in dit werk en over beide beschikt Hahn in ruime mate.

Idee en realisatie blijken heel congruent te zijn. Pluim voor Hahn de eerder al Edgar Meyer, Jennifer Higdon, David Lang Nico Muhly, Valentyn Sylvestrov en Max Richter werken voor zich liet schrijven.