Laura van der Heijden: Pohádka, verhalen van Praag naar Boedapest. Janácek: Pohádka (sprookje), Sonate JW VII/7; Cellosonate (bew. Vioolsonate); Kodály: Cellosonate op. 4, ‘Mért is mondod, hogy nem szeretsz  op. post. Nr. 1 (bew), ‘Vékony a pókháló’ op. 1/9 (bew), Cellosonatine; Dvorak: ‘Als die alte Mutter’ uit Zigeunermelodieën op. 55/4. B. 104, S. 73 (bew). Mihály: ‘Mouvement’; Kaprálová: ‘Navzdy’ (voor altijd) op. 12/1. Met Jâms Coleman. Chandos CHAN 20227 (76’06”).

 

Laura van der Heijden, de Engelse celliste van Nederlands-Zwitserse afkomst die als vijftienjarige BBC Young Musician of the year was, maakte haar debuut cd in 2017 met Russische werken van Prokofiev, Sjaporin, Miaskovsky en Liadov (Champs Hill CHRCD 136).

Ditmaal richt ze haar blikken op Tsjechië en Hongarije met een niet alledaags programma waarin we onder andere de vrij onbekende Cellosonate op. 4 van Kodály uit 1910 te horen krijgen. Het eerste deel daarvan is een duidelijk eerbetoon aan Beethoven Cellosonate nr. 3 in A op. 69. Laura van der Heijden en Jâms Coleman zorgen dat de geheimzinnige kant van het eerste deel met zijn lange melodielijnen goed naar voren wordt gebracht. De finale is een en al sprankeling. Het werk is een goed voorbeeld van de manier een mooie synthese maakt van zijn eigen Hongaarse achtergrond op ritmisch gebied en de invloeden van Beethoven en Debussy in de wijze waarop beide instrumenten samenwerken. Iets dergelijks geldt voor de merkwaarige Sonatine uit 1909 die iets heeft van een improviserend voorspel van de Sonate.

Janáceks Pohádka klinkt inderdaad sprookjesachtig. In de Sonate van de Straat JW VII/7 uit 1905 speelt de violist vrij introspectief en de pianist juist impulsief. De beide liedbewerkingen van Dvorak en Kodály zijn een leuke verrassing.

Laura van der Heijden en haar partner imponeren met huj voordracht in dit onalledaagse recital waar ik al enige malen met bewondering naar heb geluisterd. Ook de opname is o.k.