Waxman: Carmen fantasie; Paganini: Vioolconcert nr. 2 op. 7; Bloch: Baal shem; Nigun; Gade: Capriccio in A; Williams: Thema uit ‘Schindler’s list’; Moesorgsky: Gopak uit De jaarmarkt van Sorochinskaja; Bruch: Adagio appassionato op. 57; Glazoenov: Meditatie op. 32; Tchaikovsky: Valse-scherzo op. 34; Shostakovitch: De horzel; Romance; Sarasate: Romanza andaluza op. 22/1. Chloë Hanslip met het Londens symfonie orkest o.l.v. Paul Mann. Warner 8573-88655-2 (71’02”). 2001

Fantasieën op thema’s van bekende opera’s waren erg populair in de negentiende eeuw. Dergelijke potpourri’s werden meestal geschreven voor viool en fluit en het was logisch dat Bizet’s Carmen met zijn vele hits een dankbare bron was. Twee geweldige violisten, Sarasate en Hubay hebben daar dankbare fantasiestukken over geschreven, maar Franz Waxman (1906-1967) doet daar niet voor onder. Hij was in Duitsland groot gebracht als Franz Wachsmann, speelde jazzpiano en kwam voor het eerst in aanraking met de filmindustrie toen hij de muziek bij Marlene Dietrichs Der blaue Engel uit 1930 componeerde en dirigeerde. Kort daarop emigreerde hij noodzakelijkerwijs naar de V.S. waar hij een van de belangrijkste filmmuziek componisten uit de jaren ’50 en ’60 werd.

Zijn Carmen fantasie maakt deel uit van de muziek de Waxman schreef of arrangeerde voor Humoresque uit 1946 waarin John Garfield een grote violist speelt en Joan Crawford zelfmoord pleegt onder de klanken van Wagners Liebestod.

Al snel belandde de Carmen fantasy op het repertoire van Jascha Heifetz die het ook meteen opnam (RCA 09026-61752-2). Een volgende opname die veel indruk maakte, is van de jonge Maxim Vengerov (Warner 2564-60013-2), maar nog leuker is het om de jonge, ongekunstelde Chloë Hanslip zich flamboyant, nu eens het oor verbluffend, dan weer het verleidend door een heel afwisselend programma met dergelijke werken te horen bewegen.