Hahn, Hilary: In 27 pieces. The Hilary Hahn encores. Ali-Zadeh: Impulse; Satoh: Bifu; Yun: When a tiger meets a rosa rugosa; Lang: Light moving; Lam: Solitude d’automne; Moravec: Blue fiddle; Abril: Third sigh; Dorman: Memory games; Del Tredici: Farewell; Bates: Ford’s farm; Rautavaara: Whispering; Whitehead: Torua; Barrett: Shade; Higdon: Echo dash; Hatzis: Coming to; Myers: The angry birds of Kauai; Turnage: Hilary’s hoedown; Silvestrov: 2 Pieces uit ‘Stukken voor viool en piano’; Ramnath: Aalap and Tarana; Auerbach: Speak, memory; Davidson: Blue curve of the earth; Sharp: Storm of the eye; Oshima: Memories; Howard: 133…at least; Muhly: Two voices; Eichberg: Levitation; Richter: Mercy. Met Cory Smythe (p). DG 479.1725 (1u. 50’18”). 2013
Wie zich als violist verplicht voelt om na een optreden één of meer toegiften te spelen, komt al gauw bij een deel uit een Bach solosonate of –partita of een melodie van Kreisler terecht. Niet onbegrijpelijk dat de ondernemende en veelzijdige Hilary Hahn, even goed thuis in barok- als in eigentijdse muziek - vond dat er feitelijk te weinig hedendaags toegiftmateriaal beschikbaar is. Dus nodigde ze - “Exhilarating and admittedly a little nuts” - 27 componisten uit om daarin te voorzien met stukjes voor viool en piano die nooit langer dan vijf minuten duren. Het resultaat horen we op deze dubbel cd.
Wat volgt is aardig contrastrijk met Franghiz Ali-Zadehs energieke Impulse, Moravecs lastiger want intenser, eclectische Blue fiddle, het sfeervolle Coming to van Christos Hatzis, de aardige karakterstudies The angry birds van Jeff Myers, Mark Anthony Turnage’s Hilary Hoedown en het melodieuze Two pieces van Valentin Silvestrov.
Tot de hoogtepunten uit het omvangrijke programma behoort Aalap and Tarana van Kala Ramanth met zijn Oosterse inslag en gebruikmaking van onalledaagse technieken. Blue curve of the earth van Tina Davdson begint met simpele pizzicati en groeit uit tot een lyrisch gedicht. Dat is Michiru Oshima met zijn Memories wat minder goed gelukt. Nico Muhly stelt opnieuw teleur met zijn Two voices. Lest best is gelukkig Max Richters prachtige Mercy.
Wat een leuk, goed geprogrammeerd programma vol leuke ontdekkingen. Dat het zo goed geslaagd is komt evenzeer voor rekening van de veelzijdige pianist Cory Smith.