Hélène Grimaud: Memory. Silvestrov: Bagatelles op. 1/1 en 2; Debussy: Arabesque nr. 1, L. 66; Wals La plus que lente, L.121; ‘Clair de lune’ uit Suite bergamasque, L.75; Rêverie; Satie: Gnossiennes nr. 1 en 4; Gymnopédie nr. 1; ‘Danses de travers’ nr. 1 en 2 uit Pièces froides; Chopin: Nocturne nr. 19 in e op. 72/1; Mazurka nr.13 in a op. 17/4; Wals nr. 3 in a op. 34/2; Sawhney: Breathing light. DG 483.5710 (51’31”). 2017

Sinds in 1985 haar eerste cd verscheen met de Pianosonate nr. 2 van Rachmaninov (Denon 33 CO 1054), gevolgd door Brahms en Chopin recitals, een voortzetting op Erato en haar ‘landing’ op dg, culminerend in het programma ‘water’ over het primaire levensbelang daarvan (DG 479.3426) heeft de Franse pianiste gefascineerd, ook door haar Amerikaanse wolvenreservaat. 

Haar nieuwe recital staat in het teken van de herinnering. Een paar citaten van haar: ‘Muziek kan helpen bij het ons herinneren dat bij alles wat triviaal is in het dagelijks leven daarvan toch ergens een herinnering wordt opgeslagen’ en ‘Ik geloof dat het Heidegger was die zei dat het geheugen er is om te mediteren over wat werd vergeten. De herinnering is niet concreet - het is een overpeinzing over dingen uit het verleden, zowel over datgene wat is uitgewist als over dat wat is gebleven’.

Daarom koos Grimaud ditmaal voor reeks korte, meest Franse, pianominiaturen aangevuld met iets van de Oekraïner Silvestrov en haar goede Brits-Indische vriend Nitin Sawhney (1964). Het zijn meest dichterlijke stukken met een divers meditatief karakter, zelfs bij Satie. Foutje in de tekst van het programmaboekje: daarin staat dat ook Rachmaninov weer zou zijn vertegenwoordigd met zijn Vocalise, maar daarvan is geen sprake, al had deze er best nog bij gekund.

Het recital past erg goed in een wereld waar veel aandacht is voor mindfullness, maar helemaal los daarvan: zuiver muzikaal en concreet gezien is dit weer een meesterlijk recital waarin de pianiste geen steek laat vallen.