Cyrielle Golin: Un moment chez les Schumann. Schumann, C.: Cellosonate nr. 1 in g op. 59; Schumann, R.: Stücke im Volkston op. 102 nr. 1-5; Schumann, G.: Cellosonate in e op. 19. Met Antoine Mourlas. Klarthe K 093 (69’39”). 2019 

De naam Schumann zal in Duitssprekende landen vast wel vaak voorkomen. Geen wonder dat zich daaronder ook componisten bevinden. Robert (1810 - 1856) is natuurlijk de bekendste, maar hier leren we ook de niet-familieleden Georg (1866 - 1952) en diens jongere broer Camillo (1872 - 1946) kennen. Verder moeten er ook ten minste nog Wolfgang (1927) en Bernd (1979) zijn. 

Het is jammer dat Robert Schumann niet in zijn goede jaren een voldragen Cellosonate schreef, maar gelukkig beschikken we over de vijf Stücke im Volkston uit 1849, een van zijn vruchtbaarste jaren, die plaatsvervangend daarvoor kunnen dienen. Het eerste deeltje, ‘Mit Humor’ biedt iets wat we verder zelden bij deze componist vinden. Verder gaat het om muziek die voor de massa is bedoeld en die niet tot zijn veeleisendste en geïnspireerdste behoort, maar het gebruik van populair idioom maakt ze heel aantrekkelijk.

Serieuzere, maar goed doorwrochte kost zetten de beide latere Schumanns de luisteraar voor. Van Camillo Schumann bestaat ook een opname van diens Cellosonates nr. 1 en 2 met een tweetal Stukken voor cello en piano door Maria Kliegel en Francesco Piemontese (Naxos 8.572314), terwijl Gerhard Zank en Donald Sulzen al de Cellosonate van Georg vastlegden (CPO 777.864-2).

Maar de Franse Cyrielle Golin en haar zowel volgzame als stimulerende partner Antoine Mourlas zorgen voor dusdanig doorleefde vertolkingen dat dit Schumanntreffen heel geslaagd is. Alleen wie een vollediger beeld van Camillo wil krijgen, heeft meer aan Maria Kliegel.