Gould pianotrio: Beach: Pianotrio in a op. 150; Ives: Pianotrio; Clarke: Pianotrio. Resonus RES 10264 (60’35”). 2019

 

Het trio van de Amerikaanse violiste Lucy Gould, die onder meer aanvoerder was van de tweede violen in het Europees Kamerorkest, heeft sinds het in 2014 debuteerde op Champs Hill CHRCD 090 met triowerken van MacMillan, Maxwell Davies en Beamish al een wisseling ondergaan. Celliste Alice Neary maakte plaats voor Richard Lester. Voor deze tweede   opname heft het trio opnieuw en terecht niet de meest voor de hand liggende werken uit de trioliteratuur gekozen, maar opnieuw een bewuste keuze gemaakt uit Angelsaksische werken van de tijdgenoten Amy Beach (1862 - 1944) met haar Trio uit 1938, Charles Ives (1874 -1954) met zijn trio uit 1907/1915 en Rebecca Clarke (1886 - 1979) met haar trio uit 1921.

Drie heel typerende composities van deze componisten, waarbij het wat Clarke betreft ’slechts’ gaat om een voor een trioconcours in het Amerikaanse Pittsfield geschreven werk gaat, dat sindsdien tot de beste werken in dit genre uit de eerste helft van de twintigste eeuw wordt beschouwd.

Het is aardig de drie werken wat nader te bezien. Dat van de altijd erg eigenzinnige Ives, die door boven het scherzo middendeel de aanduiding ’tsiaj’ zette om de grap ervan aan te duiden met zijn mengeling van studentenliedjes en de folklore van ‘My old Kentucky home’. 

Amy Beach heeft in haar trio iets van de Inuit muziek verwerkt, maar stak daarna ook over naar Azië en Europa om in de wereld van Rachmaninov te belanden. Het interessantst en meest frapperend (letterlijk met een soms bonkende vleugel) is het werk van Clarke.

Van dit drietal werken bestaan ook andere opnamen (Clarke o.a. met het Storioni trio, Ars Produktion ARS 38.162), maar deze van het Gould trio hebben een dusdanig hoog niveau dat ze de hoogste plaats op het rangordelijstje verdienen.