Soundscapes. Gotenburgcombo: Everything’s allright forever. Hansen: 12-String noon; Eklöf: Friday; Reich/Tanenbaum: Nagoya guitars; Reich: Phase; Bergström: The combo song. Northwest Classics NWC 611094 (60’32”). 2006
Het repertoire op deze avontuur belovende cd wordt omschreven als bestaande uit klanksculpturen, als muzikale landschappen, als vergezichten of kleine klankvijvers om je oren in te baden. Het oudste stuk – Steve Reichs Phase, dateert uit 1967 en zag het licht als Piano Phase op een enkel akkoord voor twee piano’s met herhaling door vier orgels, is ook als zodanig opgenomen door onder meer Tilles en Niemann (Nonesuch 7559-79169-2) en hier dus in een onbekende bewerking helaas al te gewoontjes gespeeld. Het wordt gevolgd door diens helaas erg korte, maar wel wezenlijker Nagoya guitars uit 1994, oorspronkelijk voor twee marimba’s (en als zodanig te beluisteren door Becker en Preis op dezelfde Nonesuch cd of door Currie en Walton op EMI 572.267-2) dat een paar jaar later door David Tanenbaum voor twee gitaren werd bewerkt. De overige vier Zweedse stukken dateren uit de periode 2002 tot 2006 en zijn dus heet van de naald. Everything’ allright fascineert in zoverre dat hier allerlei mogelijke timbres op de grens van het hele toongamma worden benut. Daardoor vraagt men zich soms af of men niet een verkeerd programma hoort. Zijn dit echt twee akoestische gitaren? Maar waar heeft men iets dergelijks eerder gehoord? Bij Ralph Towner en John Abercrombie misschien?
De toon, de aard van het repertoire wordt figuurlijk en soms haast letterlijk bepaald door Reich, maar is niet eenzijdig en eenduidig minimalistisch. Er is sprake van bescheiden ontwikkeling van het materiaal, de polsslag wisselt nogal eens maar is doorgaans zeer rustig en uiteraard zijn er gelukkig onderlinge idiomatische verschillen tussen het zestal werken. De rijkdom van het materiaal moet in het detail worden gezocht en dat detail is vaak complex genoeg. De zachtjes pulserende ritmen, de cirkelvormige herhalingen en de harmonieuze klank hebben soms wat melancholieks.
Als klanklandschap maakt het programma een rustgevende, overheersend kalme indruk. In zoverre werkt het herinneringen aan een cd van violist Gidon Kremer met de titel Insomnia uit 1996, waarmee niet gezegd wil zijn dat het programma slaapwekkend zou zijn. Maar men kan het wel als rustgevend ondergaan, genietend van veel subtiliteiten. De twee heel bekwame gitaristen David Hansson en Thomas Hansy van het Göteborg Combo spelen op fraaie akoestische gitaren van Per Hallgren en zijn omgeven door een weldadige rust heel levensecht opgenomen in een intiem kerkje in het Zweedse Djura. Een opname die vooral moet appelleren aan gitaristen op zoek naar nieuw materiaal.