Nelson Freire: Brasileiro. Villa-Lobos: ‘Carnaval das crinças’, ‘Chôros nr. 5’ Alma brasileira; ‘A mare encheu’ uit Guia prático 1; ‘Valsa dador’, ‘’Saudades das selvas brasileiras nr. 2’, ‘Pobre cega’, ‘A canos virou’ uit Cirandas, ‘A lenda do caboclo’, ‘’O gatinho de papelao’ uit A prole do bebe 2, ’New York sky line melody’; Guarnieri: ‘Dança negra’, Prelude nr. 9 ‘Ponteio’, ‘Toccata’; Oswald: ‘Valse lente’; Levy: ‘Tango brasileiro’; Barrozo Netto: Etudes op. 62 ‘En forma de sonantina’; Santoro: ‘Paulistana’ nr. 1, ‘Toccata’; Mignone: ‘Valse élégante, ‘Maroca’ uit Peças brasileiras, ‘Congada’. Decca 478.3533 (73’23”). 2012 

 

Geen betere cd om de 1 november 2021 overleden Nelson Freire mee te eren dan ‘Brasileiro’. Hij stelde zijn programma uit zijn geboorteland samen rond de belangrijkste Braziliaanse componisten en het resultaat is een en al genoegen en vreugde. Het langste van de dertig stukken - de vijfde ‘Choros’ van Villa-Lobos - duurt minder dan vier en een halve minuut en vele andere zijn minder dan half zo lang.

Freire speelt ze en kleurt ze stuk voor stuk op onnavolgbare  wijze en zoekt niet naar emotionele diepten, want die zijn er niet. Het gaat simpel om muziek om een paar momenten van de genieten en daarvoor zorgt hij wonderwel. Villa-Lobos is terecht het sterkst vertegenwoordigd. De zevendelige suite ‘Carnaval das Grinças’ is een soort ‘Children’s corner’ van Debussy. Maar in de meeste opzichten is de rest van het programma interessanter, de ’Toccata’ van Cláudio Santoro bijvoorbeeld, die hij op 12-jarige leeftijd al tijdens een concours speelde. Behalve muziek van Villa-Lobos en Santoro, horen we stukken van Camargo Guarnieri, Henrique Oswald, Alexandre Levy, Joaquim António Barrozo Netto,  Francisco Mignone en Oscar Lorenzo Fernández. Het is te horen hoezeer de pianist hier in zijn element is.