Vilde Frang: Grieg: Vioolsonate nr. 1 in F op. 8; Bartók: Solovioolsonate; R. Strauss: Vioolsonate in Es op. 18. Met Michail Lifits. EMI 947.639-2 (78’49”). 2010

Je moet maar durven om met orkest te debuteren in de allerminst voor de hand liggende Vioolconcerten van Sibelius en Prokofiev (nr. 1). En je moet natuurlijk de kans, de gelegenheid krijgen. De jonge Noorse Vilde Frang lukte het op EMI 684.413-2. Met een rijke, goed moduleerbare toon bracht ze het er heel goed van vaf, bovendien toonde ze aan dat ze een persoonlijke, nuttige visie op deze werken heeft. Dat debuut deed naar meer verlangen. Wel hier is het, nu op kamermuziek gebied.

Het programma is mooi geschakeerd met veel ruimte voor laatromantiek. Aan Michail Lifits heeft ze een goede begeleider die echt degelijk teamwerk bijdraagt. Misschien had de sonate van Strauss wat temperamentvoller gekund (vergelijk Repin/Berezowski op Erato 8573-85769-2), maar dat zal wel een gevolg zijn van haar van nature misschien wat koele achtergrond. De toon is wel mooi licht en glanzend zonder vlokken pluche. Heel romantisch, dat wil zeggen met de nodige artistieke vrijheden wordt de Sonate van Grieg aangepakt; in het tweede deel worden zelfs wat akkoorden toegevoegd; de muziek klinkt er rijker door. De uitkomst bevalt me beter dan bij Lydia en Elena Mordkovich (Chandos CHAN 9184).

In de midden in deze sandwich opgenomen Solosonate van Bartók treffen niet alleen de virtuositeit en de nuanceringen, maar ook de jeugdige energie en de superieure beheersing al speelt hier Tetzlaff (Virgin 545.668-2) nog hogere troeven uit.