I Fagiolini o.l.v. Robert Hollingworth: Italiaanse vespers 1612. Viadana: ‘Deus, in adiutorium meum; Laeva eius Psalm 109 ‘Dixit Dominus’; ‘O dulcissima Maria’; Psalm 126 ‘Nisi Diminus’; Psalm 147 ‘Lauda Ierusalem’; Barbarino: ‘Exaudi, Deus’ Palestrina: ‘Quae est ista’; A. Gabrieli: Toccata del 9. tono; Monteverdi: ‘Ave Maris Stella’; ‘Ab aeterno sum’; Soriano: ‘Ave Maris Stella’; G. Gabrieli: Motet ‘In eccesiis’; Antifonen, Magnificats, verzen. Decca 478.3506 (78’39”). 2012

Als het ooit iets was geworden met een overtuigende vorm van quadrafonie dan was die ideaal te pas gekomen bij deze opname. Dat geldt trouwens voor alle Venetiaanse meerkorigheid. Op een foto in het begeleidende boekje zien we de uitvoerenden – met in de begeleiding violen, altviolen, tenor- en basviolen, cornetten, schuiftrompetten (sabecca’s), dulcianen, orgel, luit en theorbes – in een kring opgesteld in de Londense St. John’s kerk. Maar dat geheel bleek lastig goed te vangen in gewone stereo op deze manier. Vooral het zevenstemmige Magnificat heeft daaronder te lijden: de preciese stemvoering is niet goed te volgen.

Maar waar gaat het hier om? Hollingworth en de zijnen hebben getracht om een (tweede) Italiaanse vesperdienst te reconstrueren die in 1612 werd gehouden om Onze lieve Vrouwe van de rozenkrans te eren en in die dienst tevens de slag bij Lepanto uit 1571 waar de Turkse vloot werd verslagen te gedenken. Dat verband wordt verder niet geheel duidelijk gemaakt, hoewel de toelichting met teksten en al in het boekje goed zijn verzorgd. Verdere verwijzingen naar de Rozenkruisers en de heilige Justina blijven ook wat in het vage.

Aan de uitgevoerde werken moest soms het nodige worden gerestaureerd. Maar de uitvoering maakt een zeer evenwichtige en verzorgde indruk. Er is een heel mooie sopraansolo van Claire Wilkinson. Zo kwam een bijzonder, mooi authentiek klinkend uniek kerkconcert tot stand dat alleen op het punt van de weergave op grenzen stuit.