Amy Dickson: In circles. Pessard: Andalouse (bew.); Sculthorpe: Djilile (bew.); Falla: ‘Jota’ en ’Nana’ uit Canciones populares españolas; MacMillan: From Galloway (bew); Saxofoonconcert; Anon.: She moved through the fair, Discovery; Grainger: Shepherd’s hey (bew.); Brahms/Joachim: Hongaarse dans nr. 4 in f WoO. 1 (bew.); Barton: Kalkadunga yurdu; Vaughan Williams: Études voor saxofoon en piano nr.1-6 ’Studies in English folksong’; Edwards: Yanada. Met Daniel de Borah (p), William Barton (didgeridoo, zangstem), het Adelaide symfonie orkest o.l.v. Nicholas Carter. Sony 19075-94469-2 (68’52”). 2018

De in 1982 in Sydney geboren saxofoniste Amy Dickson maakte al een stel interessante cd’s met werken van Glass en titels als Catch me if you can, Dusk and dawn, Island songs en met werken van Gerald Finzi. Het is geen wonder dat ze heel wat componisten inspireerde.

Op haar nieuwe, heel persoonlijke cd legt ze in 20 nummers verband tussen enige bekende serieuze muziek componisten inclusief haar landslieden Percy Grainger en Peter Sculthorpe en wat nieuwkomers als Emile Louis Pessard,  William Barton en Ross Edwards om de kruisbestuiving met volksmuziek duidelijk te maken. 

Dickson huldigt een filosofie over dit project: ‘Volksmuziek ademt de identiteit van een land en in moeilijke tijden kan dat een vorm van troost bieden’. Behalve in het Saxofoonconcert volstaat meestal pianobegeleiding, maar aan de stukken van Sculthorpe en Barton komt ook de didgeridoo van de aboriginals te pas.

Enigszins buiten deze context valt het in 2017 voor haar geschreven Saxofoonconcert van James MacMillan, al zit dat vol oude Schotse volksmelodieën.

Geen twijfel: met afwisselend een sopraan- en een altsaxofoon musiceert Dickson op de toppen van de saxofoonkunst en gelukkig trof ze meer dan adequate begeleiders.