Katherine Dain: Regards sur l’infini. Saariaho: ‘Parfum de l’instant’, ‘Il pleut’; Dutilleux: ‘Chanson de la déportee’; Debussy: ‘Proses lyriques’; Delbos: ‘Ai-je pu t’appeler de l’ombre’, ‘Dors’; Messiaen: ‘Chansons pour Mi’ nr. 1-9. Met Sam Armstrong. Seven Mountains 7MNTN 024 (68’14”). 2020
Hoe je van de nood een deugd kunt maken, illustreert deze uitgave. Terwijl de meeste optredens van musici door de Coronacrisis in 2020 moesten worden afgelast, konden onder veilige omstandigheden wel kleinschalige opnamen plaatsvinden.
Daar maakten de Amerikaans/Nederlandse, in Rotterdam wonende sopraan Katharine Dain die eerder meewerkte aan het programma Bamboleamos no mundo met werken van Jan van de Putte waarop ze diens Insónia zong met een ensemble o.l.v. Reinbert de Leeuw (Et’cetera KTC 1567), dankbaar gebruik van.
Ze gebruikten in maart hun quasi quarantaineperiode om een recital van minder alledaagse Franstalige liederen in te studeren en dat vervolgens in augustus op te nemen. Het resultaat is een aangename verrassing. Hoewel ze pas tegen het eind komen draait het vooral om de negen Chansons pour Mi uit 1937 van Messiaen. Ze werden geschreven voor zijn eerste echtgenote Claire Delbos, ‘Mi’ die zelf terecht ook is vertegenwoordigd met twee liederen. Haar lot als violiste en componiste was droevig want in 1949 werd ze getroffen door geheugenverlies na een operatie overleed ze tien jaar later aan hersenverlamming. Haar bekendste werk is de liederencyclus L’âme en bourgeon. Die zou ik graag willen horen; een opname schijnt er niet van te zijn.
Het spirituele en licht geheimzinnige karakter van Messiaens liederen wordt raak en accuraat getroffen. Fijn dat niet alleen de Proses lyriques van Debussy uit 1895, maar ook vrij onbekend moois van Dutilleux en Saariaho aanwezig is. De beide liederen van de Fins/Franse vormen een fraaie omlijsting van het programma. In ‘Parfum de l’instant’ uit 2002 zorgt de piano voor veel aan sfeer bij de tekst, in ‘Il pleut’ laat deze het stortregenen
Dain beschikt over een prachtige stem waarmee ze heel plooibaar alle expressieve gradaties kan uitdrukken en net als Barbara Hannigan zingt ze bijzonder zuiver, maar wel met een wat warmer timbre. ‘Dors’ van Delbos heeft me lang uit de slaap gehouden.