Camerata Nordica: Prokofiev: Visions fugitives nr. 1-16 op. 22 (bew. Barshai); Hindemith: Fünf Stücke voor strijkorkest op. 44 nr. 1-5; Webern:    Fünf Sätze op. 5; Bartók: Divertimento Sz. 113, BB. 118. BIS SACD 2126 (68’35”). 2006/2012

Of dit programma met werken voor strijkorkest bewust zo is samengesteld dat het werken bevat uit de periode tussen de beide wereldoorlogen of dat van toeval sprake is? De pianoversie van Prokofiev Visions fugitives ging in 1918 in premiere, Hindemiths Vijf Stukken zijn uit 1927, die van Webern uit 1929 en Bartók sluit de rij in 1939 met zijn Divertimento.

Onderweg passeren we al luisterend een stel wisselde stijlen van neobarok en neoklassiek via folkorisme tot impressionisme en atonaliteit. De vraag is wel waarom niet alle twintig Visions fugitives zijn opgenomen, zoals Marriner (Argo ZRG 711) en Bashmet (Onyx 4017) wèl deden.

Het goede nieuws is dat het Zweedse strijkersensemble zich in al deze stijlen goed thuisvoelt en moderne opvattingen koestert over hoe deze werken Ider voor zich het best met fraaie kleuren en voldoende contrastwerking kunnen worden gespeeld, daarbij meteen zorgend voor de nodige transparantie dankzij een niet te grote bezetting van zo’n veertien musici. Dat ze zonder dirigent spelen, is meteen een toonbeeld van discipline.