Imogen Cooper: Le temps perdu. Ravel: ‘Valses nobles et sentimentales’ nr. 1-8; Sonatine M. 43, Jeux d’eau; Liszt: ‘Les jeux d’eau à la Villa d’Este’ uit Années de pèlerinage, troisième année S. 163, ‘Hongaarse rapsodie’ nr. 13 in a S. 244, ‘Reminiscences de Lucia di Lammermoor’ S. 397; Fauré: Thema en variaties op. 73; Respighi: ’Notturno’ uit Pianostukken P. 44. Chandos CHAN 20235 (83’21”). 2021

 

Met een titel die voor de helft is ontleend aan de bekende novelle van Marcel Proust kijkt de Bitse pianiste Imogen Cooper in dit recital terug op de zes jaar tijd die ze als late tiener in Parijs voor studie dooracht en de latere periode in de jaren ’60 bij Alfred Brendel in Wenen.  Daar zal ze de bewuste composities wel hebben ingestudeerd, maar uitgevoerd heeft ze deze daarna niet of nauwelijks meer.

Intussen is ze begin zeventig, maar haar techniek en muzikaal inzicht hebben in de tussenliggende tijd niets ingeboet. De beste prestaties toont ze in de werken van Liszt, die ze niet alleen uiterlijke glans verleent, maar ook van inhoud voorziet. Respighi zorgt voor een aardige toegift.

Ravels ‘Valses nobles et sentimentales’ hadden mogelijk wat assertiever en dansanter mogen zijn en Fauré’s ‘Thema en variaties’ iets gemoedelijker. Maar verder is het programma heel mooi geslaagd en en waardevolle aanvulling op haar eerdere cd’s, vooral haar Schubert (Ottavo OTR C 78923), een opname gemaakt door een paar ex-studenten van de afd. Muziekregistratie aan het Koninklijk Conservatorium waar ik toen lesgaf.