Concertgebouworkest: Horizon 5. MacMillan: Hodie puer nascitur; Glanert: Insomnium; De Vries: Provicence; Rijnvos: Grand atlas, Antarctique; Saariaho: Circle map. Met resp. het Huelgas ensemble en Martyn Brabbins, Marcus Stenz, David Robertson, Susanna Mälkki en Arshia Cont (spr) en Susanna Mälkki. RCO Live RCO 14001 (82’14”). 2012

Dit is een bundeling van eigentijdse muziekwerken, alle opdrachtwerken, op verschillende momenten en dus met verschillende dirigenten en als gemeenschappelijke noemer alleen orkest en zaal, mooi bijeengebracht. Het is alweer de vijfde cd in een geleidelijk groeiende reeks waarin inderdaad nieuwe horizonten worden verkend.

Het programma begint met een korte inleiding in de vorm van MacMillans knappe bewerking van een Laat-Middeleeuwse antifoon voordat substantiëler materiaal aan de beurt komt. Glanerts beeld van slapeloosheid in Insomnium is treffend, maar heel passend allerminst opwindend. Belangrijker en interessanter is Provicence van Klaas de Vries die op heel contrastrijke manier zijn impressies van de uit 1977 daterende film Providence van Alain Resnais plaatst tegenover de indrukken die de soul zanger James Brwown op hem maakte. Dat leidde tot een heel stel fascinerende klankconstellaties.

Wat Richard Rijnvos met zijn Grandatlas, Antarctique over het zuidpool landschap te zeggen heeft, maakt een beetje de indruk van boeiende filmmuziek, ondanks het feit dat hij daarvoor twaalf maal, telkens zowat een minuut durend, herhaalde akkoorden laat horen.

Het hoogtepunt van het programma is Saariaho’s exotische, fascinerende Circle map waarbij korte gesproken Perzische teksten voor binding zorgen. Het resultaat is – heel anders en veel subtieler dan bij Scriabin – een soort mild Poème de l’extase.

De uitvoeringen maken alle een zeer verzorgde, toegewijde indruk.