Colin Currie: Striking a balance. Ichiyanagi: Paganini personal; Corea: Children’s songs (4 delen); Ravel: ‘Alborada del gracioso’ uit Miroirs; Rosauro: Cenas Amerindias; Emslie: Hugh’s chilled red; Halt: Marimbasonic; Bach, J.S.: ‘Preludium’ uit Engelse suite nr. 2 in a BWV 807; Reich: Nagoya marimbas; Michael: Jazz suite. Met Robin Michael (p), c.q. Sam Walton (vibrafoon). EMI 572.267-2 (59’18”). 1997 

In 1992 won de Schotse slagwerker Colin Currie al op zestienjarige leeftijd een prestigieuze Shell/LSO beurs en in 1994 scoorde hij hoog in de Young Musician of the Year competitie van de BBC met zijn vertolking van het Slagwerkconcert van Errollyn Wallen.

Met de titel Striking a balance lijkt de slagwerker een gematigde benadering van de eigentijdse muziek aan te geven. Hij mengt door jazz geïnspireerde werken van Corea en zijn pianopartner Michael met zachte kanten werken van Ichiyagani en Reich en lijkt ook van intieme kleinschaligheid te houden (het Bach arrangement).

Dat in tegenstelling tot de solistische glamour verspreidende landgenote Evelyn Glennie in Her greatest hits (RCA 74321-47629-2, 2 cd’s) of de kleurig sprankelende klankwereld van het Bash Ensemble in Launch (Sony SK 69246).

De solostukken geven blijk van Curry’s grote virtuositeit en gevoeligheid en in de samenwerking met Michael en Walton schuilt een inderdaad volmaakt evenwicht.

Maar of de keuze van het repertoire uit di programma helemaal verstandig was? Paganini personal van Ichiyanagi is gewoon een saai stuk en de bewerking voor twee marimba’s van het preludium uit Bachs tweede Engelse suite steekt wat bleekjes af vergeleken met het klavecimbelorigineel. Maar dat is bijna spijkers op laag water zoeken. Voor de rest alle waardering.√