Daniel Barenboim: On my new piano. Scarlatti: Sonates in V K. 159, L. 104, d K. 9, L. 413, in E K. 380, L. 23; Beethoven: Variaties in c WoO. 80; Chopin: Ballade nr. 1 in g op. 23; Liszt: Feierlicher Marsch zum heiligen Gral aus Parsifal S. 450; ‘Funérailles’ uit Harmonies poétiques et religieuses S. 173/7; Mephistowals nr. 1 S. 514. DG 479.674 (68’19”). 2015 

Daniel Barenboim is niet de enige die met zijn eigen nieuw ontworpen concertvleugel langs de podia trekt. Of hij ook zijn eigen stemmer meeneemt? Hoewel er niets mis is met een goede Steinway D vond hij dat een andere, passender klank mogelijk moest zijn.

Hij kwam terecht bij de Belgische instrumentbouwer Chris Maene (met steun van Steinway) die in vierduizend manuren en voor een prijs die driemaal zo hoog is als zo’n Steinway een bijzondere vleugel construeerde. 

De aanleiding daartoe werd gegeven toen Barenboim in 2011 tijdens een tournee in Siena op de tweehonderd jaar oude eigen vleugel van Liszt speelde en zich verbaasde over de transparante, rijke klank van dat instrument.

Aan de buitenkant oogt de nieuwe vleugel anders dan gangbare groot formaat instrumenten. Maar binnenin zien we parallel opende snaren in plaats van diagonaal gekruiste. De nerven van het houten klankbord lopen in verschillende richtingen, de bruggen, ribben en versterkingen zijn speciaal ontworpen en de hamers en snaren zijn van geel koper in plaats van van messing; ze hebben ook een andere positie gekregen. Ook het gebruik van de pedalen is daardoor beïnvloed. 

Om het nieuwe instrument aan een groot publiek voor te presenteren stelde hij een programma samen dat ons een kraakheldere Scarlatti, een open, gedifferentieerde Beethoven, een zangerige Chopin en een royale Liszt met een stevige baskant laat horen. Gelukkig had Barenboim zich hiervoor grondiger voorbereid dan voor veel van zijn wat rommelige zaaloptredens. Missie geslaagd derhalve en benieuwd naar meer.