Séverine Ballon: Solitude. Saunders: Solitude (2013); Lanza: La bataille de Caresme et de Charnage (2012); Dillon: Parjanya Vata (1981); Lim: Invisibilty (2009); Blondeau: Black bird (2013). Met Mark Knoop (p) en elektronica. Aeon AECD 1647 (69’08”). 2014

Zoals de Nederlandse celliste intussen ook voor Bach en Vivaldi experimenteert met de elektrische cello, zo gaat de Franse celliste Séverine Ballon op vernieuwende wijze met haar normale cello van avant-garde componisten. Ze gaat daarbij verder dan voorgangers als Rohan de Saram, Irvine Arditti en Stefano Scodanibbio, bijvoorbeeld door rechtstreeks samen te werken met de componisten in een ‘klankfabriek’ om over en weer inspiratie op te doen.

Dat leidde tot deze opname met tussen de elf en 17 minuten durende werken voor solocello van Rebecca Saunders, Mauro Lanza, James Dillon, Liza Lim en Thierry Blondeau. Alleen aan het stuk van Lanza komen de piano en elektronica te pas en ook Blondeau vergt extra ondersteuning.

Met de eenzaamheid valt het na het de monologue intérieur van Saunders erg mee. Anders dan de serieuze strijdmuziek van Monteverdi tussen Clorinda en Tancredi gaat het in Lanza’s La bataille de Caresme et de Charnage op geestige wijze om een carnavaleske vertoning compleet met vogelzang en slagwerkeffecten die ons even naar de Middeleeuwen verplaatsen en duidelijk maken dat niet alle eigentijdse muziek bloedserieus is. Een stuk serieuzer is het werk van Lim met nog een twaalftoons invloed in de flakkerende modulaties. Opvallend is hier het gebruik van scordatura en van een güïro strijkstok waarmee tussen kast en snaren raspende geluiden worden voortgebracht. Vooral heel expressief en lichtelijk brutaal klinkt tot besluit Blondeau’s Merel.

Het resultaat is een fascinerend, vernieuwend recital van bijzondere aard met heel knappe vertolkingen.

Ballon werkte met Chakra van Alain Gassin ook samen in Harmonie des spères (Ameson ASCP 1324) en Elegia per Ty van  Giacinto Scelsi (Mode 231).