Julien Brocal: Reflections. Mompou: Paisajes; Charmes; Ravel: Miroirs; Sonatine M. 43; Brocal: Nature morte. Rubicon RCD 1008 (71’25”). 2017

De in 1987 in het in het verleden artistiek rijke Arles geboren pianist Julien Brocal, die de finishing touches van zijn spel opdeed bij Maria Joāo Pires, maakte al een goede indruk met zijn in 2016 gemaakte opname van Chopins Préludes op. 28 nr. 1-24 en Pianosonate nr. 2 (Rubicon RCD 1001). Nu vervolgt hij met een recital waarin hij om en om Mompou en Ravel speelt en eindigt met een eigen sfeerstuk.

De drie Paisajes en de zes Charmes van Mompou waren al ter beschikking van Jordi Masó (Naxos 8.554332), maar het dient gezegd, met zijn ingetogen spel weet Brocal de kern van deze werken nog wat beter te treffen.

In Ravels Miroirs kan hij forser uitpakken. Het erk vormt een goede graadmeter. Zoals de titel suggereert, gaat het om beelden die door de artistieke persoonlijkheid van de componist worden weerspiegeld. ‘Noctuelles’ (nachtmotten) flitst en fladdert op een manier die zowel indirect als scherp is. Ravel beweerde dat ‘Oiseaux tristes’ (droeve vogels) gaat over ‘verdwaalde vogels in de apathie van een somber bos tijdens de heetste uren van een zomerdag moet oproepen, Brocal zorgt inderdaad dat de rusteloze harmonieën een ongemakkelijke, drukkende sfeer oproepen. Daarna wordt de klamme lucht goed weggeblazen door de verkoelende frisse bries van ‘Une barque sur l’océan’ (een boot op de oceaan).

Brocal schildert op de piano nu eens bleke parelmoeren tinten dan weer mist en schuim in voorbeeldige details. Net zo mooi als een Aimard (DG 477.8770),  Bavouzet (MDG MDG 604-1190-2) en  Minnaar (Et’cetera KTC 1432).