Florent Boffard: Beethoven: Pianosonate nr. 23 in f op. 57 ‘Appassionata’; Berg: Pianosonate in b op. 1; Boulez: Pianosonate nr. 3. Mirare MIR 510 (67’12”). 2020

 

Pierre Boulez was als componist bekend (berucht) omdat hij in eerste instantie zoveel van zijn eerken niet afmaakte of er wijzingen in bleef aanbrengen. Eén van de bes te voorbeelden is zijn aleatorische Pianosonate nr. 3 die hij in 1958 voor het eerst in Donaueschingen en Keulen speelde in een ‘voorlopige vorm’. Een volgende uitvoering vond in 1959 in Darmstadt plaats en opgenomen (Neos 11360).

Tenslotte zou het werk bestaan uit de delen ‘Antiphonie’, ‘Trope’, ’Constellation’, ’Strophe’ en ’Séquence’, maar daarvan werden alleen ‘Trope’ en ‘Constellation’ gepubliceerd; de rest bestaat alleen als manuscript.

Nu schijnt de Franse pianist Florent Boffard (1964), die eerder Boulez’ Structures II voor 2 piano’s met Pierre Laurent Aimard opnam (DG 445.833-2) zich ten doel te hebben gesteld om de volledige Sonate onder de titel Antiphonie voor te stellen en levert daarvan hier het bewijs, teruggrijpend op de idee van structuur in zijn verschillende gedaanten aan de hand van de sonatevorm, robuust bij Beethoven, complex bij Berg en open bij Boulez. Een interessante gedachte. Het is hier natuurlijk vooral Boulez die de aandacht trekt met zijn nu achtdelige Sonate die een lengte heeft van ruim 31 minuten.