POLLINI, DANIELE: CHOPIN, SCRIABIN, STOCKHAUSEN

Daniele Pollini: Chopin: Études op. 10 nr. 1-12; Scriabin: Pianosonate nr. 10 op. 70; Poèmes op. 71 nr. 1 en 2; Vers la flamme op. 72; Dansen op. 73 nr. 1 en 2; Préludes op. 74 nr. 1-5; Stockhausen: Klavierstück IX. DG 481.6917 (71’12”). 2017

 

In de cd wereld dook de naam van de 27 november 1978 geboren zoon van Maurizio Pollini, Daniele, voor het eerst op toen bij op Kairos KAI 1280-2 met het Nationaal Italiaans omroeporkest Sciarrino’s Recitativo oscuro had opgenomen. De tweede keer toen hij met zijn vader En Blanc et noir van Debussy had vastgelegd (DG 479.8490). En nu is er dan zijn eerste soloplaat.

Opgevallen door bijvoorbeeld belangrijke concoursen te winnen of een markant debuut te maken, is junior niet. Misschien is het maar goed dat nooit de bijzondere aandacht op hem is gevallen en dat hij zich op natuurlijke wijze kon ontwikkelen. Het moet al zwaar genoeg zijn om met zo’n beroemde vader op hetzelfde gebied een carrière te maken.

Bij de dirigerende Kleibers lukte dat ideaal: zoon Carlos overtrof zelfs vader Erich. Bij de Pollini’s is het afwachten.

Uit de programmakeuze blijkt dat Daniele een aardje naar zijn vaartje heeft: ook hij houdt van een mix van traditionele en meer eigentijdse werken.

In de Études van Chopin voelt Pollini zich net als zijn vader (DG 413.794-2 in 1982) op zijn gemak, om het even of het gaat om de moeiteloze chromatische reeksen van nr. 2, de elegante kanten van nr. 7 of de meer introverte nr. 3 en 6.

Ook in de late werken van Scriabin voelt hij zich goed thuis. Hij heeft vat op de koortsachtige verbeeldingskracht van diens laatste vrij formele Pianosonate. Meer fantasie kan hij tonen in de kortere stukken.

En dan is daar afsluitend Stockhausens Klavierstück XI. Daarin ageert hij heel dynamisch en haast met puur fysieke kracht. Het is het enige van deze stukken waarin niet de componist, maar de vertolker de volgorde der gebeurtenissen bepaalt. Of de pianist die van tevoren koos of ter plaatse improviseerde, is niet bekend, maar berooft de muziek niet van een theatraal element.

Een achtenswaardige uitgave.