JOHANN CHRISTOPH FRIEDRICH BACH (1732-1795): IN DE SCHADUW VAN ZIJN BROERS 

De op twee na jongste zoon van de Thomascantor staat nog steeds in het muziekleven zowel als discografisch in de schaduw van zijn broers. Iets meer belangstelling voor hem lijkt zeker gerechtvaardigd omdat we nu veel beter dan in het verleden de dubbele bodems van veel van zijn werk kunnen waarnemen.

Natuurlijk oefende het grote voorbeeld van zijn vader een enorme druk op hem uit. Maar hij kwam als achttienjarige wel aan het hof van de  graaf Von Schaumburg-Lippe waar hij zich moest onderwerpen aan de geheel op Italië gerichte smaakvoorstelling van zijn feodale meester. Liefst ruim vijfenveertig jaar lang hield de ‘Bückeburger’ Bach het daar uit en het lukte hem – in voortdurende concurrentie met anderen – bij alle horigheid aan de wensen en voorkeuren van zijn broodheer om een zekere mate van individualiteit te behouden.

In zijn symfonieën getuigen sommige versluierde schrijnreprises en imitatorische technieken daarvan. Ook blijkt die persoonlijkheid uit coloristische aspecten. Van zijn twintig symfonieën gingen er gedurende W.O. II helaas twaalf verloren. Voor uitvoerenden is het de kunst om het contrast, het spanningsveld tussen tijdgebonden- en persoonlijke stijl behoorlijk te laten uitkomen. 

Discografie

Symfonieën nr. 6 in C, 10 in Es en 20 in Bes. Nieuw Bach Collegium musicum Leipzig o.l.v. Glätzner. Berlin Classics BR 1052-2.

Symfonie nr. 3 in d. Québec violons du roy o.l.v. Bernard Labadie. Dorian DOR 90239.

Fluitkwartet nr. 3. Andreas Staier met Adieux concert. Harmonia Mundi 82876.67374-2.

Die Amerikanerin. Magdalena Kozená met Musica antiqua Keulen o.l.v. Reinhard Goebel. Archiv 474.194-2.