WIDOR, CHARLES MARIE (1844 – 1937): FRANSE ORGELGEWELDENAAR

Widor was van Hongaarse afkomst, werd in Lyon geboren, wat kleinzoon van een orgelbouwer uit de Elzas en zoon van een organist. Hij was de grondlegger van de Franse laatromantische orgelschool. Gedurende zijn 64-jarige werkzaamheden aan het Cavaillé-Coll orgel van de Parijse St. Sulpice heeft hij onder meer Bach als orgelcomponist in Frankrijk gepropageerd.

In zijn eigen werken ontweek hij iedere vorm van historiciteit: “Het moderne orgel is in wezen symfonisch van aard; een nieuwsoortig instrument vergt een nieuwsoortige taal en andere idealen dan de scholastieke polyfonie”. Daarom schiep hij het genre van de orgelsymfonie als belangrijkste schakel tussen César Franck en Olivier Messiaen.

De Toccata uit zijn Vijfde symfonie geldt als zijn bekendste stuk, maar in feite zijn de beide laatste symfonieën een stuk belangrijker: de Gotische (over de hymne ‘Puer natus est’) en de Romaanse (op ‘Haec dies’).

Selectieve discografie

Orgelsymfonieën nr. 2 en 8. Hans Fagius. BIS CD 1007

Orgelsymfonieën nr. 5 en 7. Jane Parker Smith. ASV CDDCA 958.

Orgelsymfonieën nr. 3 (gedeelten), 4 en 9. Marie-Claire Alain. Erato 4509-98534-2.

Orgelsymfonie nr. 10; Suite latine. Ben van Oosten. MDG 316.0406-2.