Argerich, Martha and friends
 

Mozart: Sonate in D KV 381 voor piano vierhandig
Schumann: 3 Fantasiestücke op. 73
Rachmaninov: Suite nr. 2 in C voor 2 piano’s op. 17
Ravel: La valse
 

Martha Argerich met respectievelijk Nicolas Economou, Mischa Maisky en Nelson Freire. Amado 60021 (56’, 4:3, geluid 2.0 en 5.1, regio 0). 1982
 
Op de terugweg van Gidon Kremers Lockenhaus Festival in het Oostenrijkse Burgenland was het de moeite een tussenstop te maken in München waar onder veel enthousiasme piano- of eigenlijk pianistenfestivals met soms marathonkarakter werden gegeven. Vermoedelijk zo ongeveer de helft van zo’n avond is hier als reportage in 1982 vastgelegd door Andy Sommer. Jammer dat er niet meer is, want met slechts een klein uur muziek biedt deze schijf weinig waar voor zijn geld. De compensatie met artisten biografieën, programmatoelichting, brokken algemene gebeurtenissen uit de compositietijd en glossarium is aan de magere kant voor een product van €28,-. Even teleurstellend is dat er geen boekje met verantwoording, tekst en uitleg is bijgevoegd.

Voor Argerich fans is het repertoire vertrouwd. De sonate van Mozart deed ze in pure audiovorm 1992 met Alexandre Rabinovitsj (Teldec 4509-91378-2), de naar believen op klarinet, hobo (d’amore), viool of cello te spelen Fantasiestücke van Schumann met Maisky in 1982 (Philips 412.230-2), daarna nog eens in 1994 met Natalia Gutman (EMI 557.308-2) en daarna opnieuw weer met Maisky in 1999 (DG 469.524-2). Rachmaninovs tweede Suite is er al uit datzelfde 1982 (Philips 464.732-2 of de dubbelaar 446.557-2) en Ravels La valse uit datzelfde jaar ook op die Philips tweeling.

Vertrouwd moois dus, maar het is altijd de moeite waard het ook te zien uitvoeren en bijvoorbeeld Maisky in het in heel informele sfeer plaatsvindende optreden als blaadjesomslaander in actie te zien en het dolenthousiaste publiek gade te slaan. Verder is de registratie als gebruikelijk met een afwisseling van close-ups op de handen en afstandimpressies, alles helaas wat aan de onderbelichte kant. Dat met veel vaart en verve wordt gemusiceerd, spreekt voor zich. Dat het ensemblespel niet altijd spatgelijk is: wie deert het bij zoveel speelvreugde? Het is goed nog eens Nicolas Economou in actie te zien; hij kwam op veertigjarige leeftijd in 1993 om bij een auto ongeluk.