DVD Documentaires

GERGIEV: IN REHEARSAL, CONCERT IN WENEN

Gergiev, Valery: in rehearsal. Rotterdams filharmonisch orkest. Prokofiev: Scythische suite; Stravinsky: Fireworks; Pianoconcert met Alexander Toradze; Debussy: Le martyre de St. Sébastien. ArtHaus 100.314 (117’, 4:3, geluid 2.0, regio 2, 5).1997

Valery Gergiev conducts the Vienna philharmonic orchestra. Prokofiev: Symfonie nr. 1 in D op. 25 Klassieke; Schnittke: Altvioolconcert met Yuri Bashmet; Stravinsky: De vuurvogel. TDK DV-VPOVG (100’ + 24’, 16:9, geluid 2.0, 5.1, DTS 5.1, regio 2). 2000

 

Geen wonder voor wie de charismatische Gergiev goed volgt: dit tweetal dvd-v’s biedt haast meer dan wordt beloofd. De eerste documenteert brokken repetitie en uitgewerkte uitvoeringen van vier stukken met Prokofievs Scythische suite, Prokofievs vergeefse poging om nog meer schandaal te veroorzaken dan Stravinsky met zijn Sacre. Nadat Prokofievs kort daarna overleden zoon en schilder Oleg een kort achtergrondverhaal heeft verteld, neemt Gergiev in zijn opvallend goede Engels het heft in handen, vertelt meer over de culturele achtergrond en wordt dan door de camera gevolgd tijdens repetitie en uitvoering. De Rotterdammers overtreffen zichzelf qua inzet en de lichttechnici zorgen voor een passend (?) wisselende belichting meteen bij de ‘zonsopgang’. De camera’s volgen het geheel op niet hinderlijke manier. Wie grondig kennis wil maken met het barbaarse werk van Prokofiev is goed af met deze opname.

De rest van het programma is ook heel genietbaar, maar minder spectaculair en onthullend. Fireworks veroorzaakt inderdaad vuurwerk, Toradze gaat hevig tekeer in het Concert voor piano en blazers van Stravinsky en de beide symfonische fragmenten uit Debussy’s niet zo dramatische spektakel Le martyre de St. Sébastien vormen een tere epiloog.

De tweede cd bevat een gewone, maar goed geslaagde reportage van een concert dat Gergiev met de Weners in 2000 tijdens het Salzburg festival gaf: een lichtvoetige, snelle, alerte Klassieke symfonie van Prokofiev, het nog steeds bijzondere Altvioolconcert van Schnittke dat Bashmet op het lijf geschreven lijkt en een – eigenlijk overbekende – zinderende Vuurvogel van Stravinsky, hier in alle opzichten keurig ‘in kaart gebracht’.