Heifetz, Jascha, Gregor Piatigorsky en Artur Rubinstein: in concert. Beethoven: Pianoconcert nr. 4 in G op. 58; Chopin: Polonaise nr. 6 in As op. 53 Heroïsche; Debussy: La fille aux cheveux de lin uit Préludes I; Dinicu: Hora staccato; Mendelssohn: deel 1 uit het vioolconcert in e op. 64; Walton: Celloconcert. Met resp. het BBC symfonie orkest o.l.v. Malcolm Sargent, het Bell Telephone hour orkest o.l.v. Donald Voorhees en het Londens filharmonisch orkest o.l.v. Antal Dorati. EMI 492.840-9 (93’, 4:3, geluid mono, regio 0). 1949/1957/1967
Ooit vormde dit drietal beroemdheden een wat ongemakkelijk pianotrio, maar wie hoopt dat daar hiervan getuigenis wordt afgelegd, komt bedrogen uit. Jammer eigenlijk, maar waarschijnlijk bestaan van hun gezamenlijke optredens geen beeldopnamen. We moeten het dus doen met persoonlijke optredens, die in het geval van Heifetz nogal aan de karige kant zijn.Het aardigste is Rubinstein als solist in Beethovens 4e pianoconcert, zeker wanneer we bedenken dat hij ten tijde van de in 1967 gemaakte opname al tachtig was, maar een nog even montere en fraaie vertolking van het werk geeft als jaren daarvoor. Veel diepgang, een bijzondere persoonlijke visie mag men niet van hem verwachten, maar Rubinstein stond ook meer bekend als Chopin- dan als Beethovenvertolker. Maar zo op de man af, ongecompliceerd, behoorlijk virtuoos, scherp gearticuleerd is het plezierig kijken en luisteren naar een ietwat lichtgewicht interpretatie. Innemend is het zeker. In Chopins bekende Polonaise in As, een encore na een ander optreden in de Londense Royal Festival Hall, blinkt hij natuurlijk pas echt uit.Helaas zijn hierna de opnamen van Heifetz uit 1939 erg teleurstellend. In het algemeen lijken de Bell Telephone Hour concerten niet veel van blijvende waarde te hebben opgeleverd. Hier krijgen we alleen in matige beeld en nog matiger geluidskwaliteit een hectische verklanking van het 1e deel uit Mendelssohns vioolconcert voorgeschoteld en verder een bewerking van Debussy’s La fille aux cheveux de lin met in beeld een Hollywoodse schone met lang blond haar en feitelijk als hoogtepunt Dinicu’s Hora staccato, een geliefde toegift van de violist.Gelukkig is Piatigorsky met het celloconcert van Walton veel beter en belangrijker. De cellist bestelde indertijd het uitgesproken romantisch getinte werk dat hij hier weliswaar niet feilloos, maar wel met veel apblomb uitvoert; ook het ensemblespel onder Sargent laat nogal eens te wensen over. De waarde van deze uitgave schuilt vooral in de inbreng van Rubinstein en Piatigorsky. De technische kwaliteit is naar de stand van de ontstaansperiode.