Horne, Marilyn: a portrait. Documentaire van Nigel Wattis. ArtHaus 100.218 (52’, 4:3, geluid 2.0, regio 2 en 5). 1994 

Beelden van een typisch Angelsaksische happening tijdens de Londense ‘South Bank Show’ rond de Amerikaanse zangeres in 1994 toen ze zestig werd (al beweren sommige biografieën dat ze in 1929 werd geboren). Hoe dat ook zij, dit kan als toonbeeld gelden van wat een zangersportret hoort te zijn. Het is om te beginnen gemaakt met volledige toestemming en medewerking van Horne zelf, wat helpt. Aan het begin wordt verteld dat ze ooit begon om ‘bootlegs’ van populaire liedjes in te zingen en dat ze faam verwierf toen ze haar stem leende aan Dorothy Dandridge voor haar rol in Carmen Jones. Haar echte triomfen  kwamen pas toen ze op het toneel haar glansrollen in werken van Händel, Rossini, Donizetti, Bellini, Bizet, Meyerbeer, Massenet, Giordano, Ponchielli, Verdi, R. Strauss en zovele anderen ging zingen. Dat wordt geïllustreerd met telkens helaas vrij korte fragmenten uit haar optredens, maar het is verhelderend voor degenen die haar wel van cd, maar niet van het operatoneel kennen.Nader illustratiemateriaal wordt aangedragen door haar voormalige echtgenoot en mentor Sutherland, door haar latere echtgenoot, dirigent Henry Lewis (de moeilijkheden die ze had in 1960 toen ze met een kleurling trouwde in de V.S. worden niet verzwegen), door Samuel Ramey en verschillende anderen.Het ontbreekt niet aan treffende momenten, bijvoorbeeld wanneer de zangeres met haar beide zussen een close-harmony song zingen, of wanneer Sutherland en zij met Chatanooga Choo-Choo komen. Maar dominant is de indruk die hier wordt gewekt van een geheel oprechte, warmhartige en onweerstaanbare kunstenares die haar levensweg met een ontwapende openheid en veel gevoel voor humor vertelt. Jammer dat het na 52 minuten al is afgelopen……