Cavalli: Elena. Emöke Baráth, Valer Barna-Sabadus, Solenn’ Lavanant Linke, Fernando Guimäes met de Cappella Mediterránea o.l.v. Leonardo García Alarcón. Ricercar RIC 346 (2 dvd’s, 2u. 59’). 2013

Anne Sofie von Otter zong op Naïve V 5286 in een recital quasi als voorproefje de enige fragmenten uit dit mythologische drama dat hier in zijn geheel na 350 jaar te horen en te zien is in een opvoering van juli 2013 te Aix-en-Provence.

Genoemde Elena is natuurlijk niemand anders dan Helena van Troye die in deze opera uit 1659 na de nodige verwikkelingen trouwt met Meneleos, de koning van Sparta. Dat gebeurt niet zonder slag of stoot want op die weg komt ze eerst andere huwelijkskandidaten tegen. Maar vanzelfsprekend eindigt het zelden eerder opgevoerde werk met een happy end.

De opera begint met een proloog over het oordeel van Paris, waarin de godinnen Juno, Athene en Venus om de Gouden Appel strijden; Venus wint en Juno en Athene zweren dat hoewel Helena met Meneleos zal trouwen, ze later van hem zal worden weggerukt.

In Aix is die proloog in de regie van Jean-Yves Ruf met eenvoudige decors van Laure Pichat en nogal middeleeuws ogende kostuums van Claudia Jenatsch behandeld als een burleske wat de verwachting wekt dat we een komische opera in de geest van Offenbachs La belle Hélène gaan zien. Niets is echter minder waar in dit drama per musica.

We ervaren hoe Meneleos, Theseus en Menestheus Helena het hof maken, Meneleos zich verkleedt als de amazone Elisa, de echte echtgenote van haar, Hippolyta haar man vervolgens wil doden. Kortom de handeling, zoals in het libretto van Giovanni Faustini en door Nicolo Minato voltooide libretto biedt actie genoeg.

Wat rest is een inventieve, melodieuze opera in een fraai vormgegeven entourage. De rolbezetting is heel internationaal. De Hongaarse sopraan Emöke Baráth vervult met een aantrekkelijke rol de dubbelrol van Helena en Venus. De Roemeense countertenor Valer Barna-Sabadus acteert wat minder goed, maar zingt heel mooi als Meneleos. De Portugese tenor Fernando Guimaräes is met zijn wat diepere stem een goed te onderscheiden Theseus en Solenn’Lavanant Linke is een stoere Hippolyta.

Een aparte rol als hansworst Iro is weggelegd voor de tenor Emiliano Gonzalez. Een verder dertiental zangers vervult de meer dan twintig bijrollen en doet dat zonder uitzondering goed. 

Maar de meeste lof komt de Cappella Mediterranea en Leonardo Garcia Alarcón toe die voor een levendige begeleiding vol finesses zorgen.