Gluck: Orphée et Eurydice (versie Berlioz 1859). Marianne Crebassa (ms.,  Orphée), Hélène Guilmette (s., Eurydice), Lea Desandre (ms., Amour) met het Ensemble Pygmalion o.l.v. Raphaël Pichon. Naxos 2.110638 (dvd. 1u, 39”). 2018

Tien jaar nadat hij in 1762 zijn de in het Italiaans gezongen opera Orfeo ed Eurydice voor Wenen en Parma componeerde, bereidde Gluck de opera uit voor de Franse uitvoering in Parijs, waarbij de de directheid daarvan wat afzwakte. Die Orphée et Eurydice uit 1774 in drie bedrijven met een tenorheld en veel prachtige nieuwe gedeelten, werd Glucks populairste opera.

Op zijn beurt stelde Berlioz in 1859 voor het Théâtre lyrique een versie van het werk samen op basis van een synthese van de Italiaanse en Franse vormen waarin Gluck het werk goot voor opvoeringen in Wenen, Parma en Parijs. Hij bewerkte ook het libretto van Pierre-Louis Moline.

Dat is de vorm die op deze dvd aan de orde is. Zuiver in muzikaal opzicht brengt Raphaël Pichon alle schoonheid van de partituur mooi naar voren al hadden de contouren van de instrumentatie misschien nog wat scherper kunnen worden getekend.

Een mezzo als Marianne Crebassa weet veel warmte, gevoelige expressie en teerheid in de rol van de treurende kwetsbare maar ook strijdlustige Orphée te brengen en eenzelfde pure uitdrukking van gevoelens vinden we ook bij de trieste Eurydice van Hélène Guilmette en de bemiddelende Amour van Lea Desandre.

De regie Aurélien Bory houdt de handeling sober. Dat de kostuums van Manuela Agnesini eigentijds zijn doet misschien wat afbraak aan de oud-Griekse sfeer, maar ze zijn ook sober en laten Orfeus niet primair zien als een soort zakenman en Eurydice als huisvrouw.

Vervelend is wel dat Pichon, die verder zorgvuldig omgaat met het muziekdrama, aan het slot een eigen correctie aanbracht door Amore’s aanbod om Eurydice weer tot leven te wekken heeft geschrapt. Maar verder is de opvoering haast adembenemend mooi.