Hannigan, Barbara: Concert en documentaire, Rossini: Ouverture La scala di seta; Mozart: Concertaria's ‘Vado, ma dove?’ KV. 583, ‘Un moto di gioia mi sento’ KV. 579, ‘Misera, dove son!… Ah, son’io che parlo’ KV. 369; Ligeti: Concert românesc, ‘Mysteries of the macabre’ uit Le grand macabre (bew.); Fauré: Suite ‘Pelléas et Mélisande’ op. 80; documentaire I’m a creative animal. Met het Mahler kamerorkest. Accentus Music ACC 20327 (dvd, 2u. 22’42”). 2014
‘Ongeveer op tienjarige leeftijd besloot ik dat ik musicienne wilde worden. Ik had geen idee hoe of wat en aan dirigeren dacht ik nog helemaal niet. Ik groeide op en de jaren zeventig en tachtig in het dorpje Waverley in Halifax aan de Canadese oostkust en ik dacht dat vrouwen hooguit geschikt waren om een schoolorkest of een koor te leiden. Maar ik hield veel van zingen. Toen ik zeventien was ging ik muziek studeren aan de universiteit in Toronto, waar ik in 1993 mijn bachelor en in 1998 mijn masters haalde. Daarna heb ik ook nog een jaar aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag gestudeerd en bleef ik in Nederland wonen’, vertelt sopraan Barbara Hannigan.
Ze werd daarna vooral bekend om haar grensoverschrijdende repertoirekeus, werkte samen met componisten, onderzocht twintigste eeuw repertoire ‘Een van mijn lievelingsrollen is Lulu van Berg. Voor mij is zij geen femme fatale, niet de op sex beluste stoeipoes en ook niet een slachtoffer zoals ze meestal wordt voorgesteld, maar een eindeloos fascinerende, tegenstrijdige vrouw op wie geen etiket past, maar die voortdurend zichzelf is totdat ze aan het eind van de opera wordt gedwongen om in de prostitutie te gaan en haar eigen moord ensceneert omdat ze de toekomst niet aankan. Ze is een krachtige vrouw die grote impact op me heeft’.
‘Toen ik tegen de veertig liep, begon ik ook te dirigeren. Mijn debuut was in het Parijse Théâtre de Châtelet met Stravinsky’s kameropera Renard en Ligeti’s Mysteries of the macabre waarin ik zong en dirigeerde. Daarna volgden haast as vanzelf meer uitnodigingen om te komen dirigeren, onder meer van Simon Rattle om met hem in Berlijn William Waltons Façade te komen uitvoeren in 2012, waarbij we onderling de rollen van dirigent en spreker verdeelden’.
Een nieuwe uitdaging volgde met George Benjamins Written on skin uit 2012 waarin ze de rol bij alle waanzin toch lyrische rol van Agnès zong. Hannigan werkte samen met componisten als Michel van der Aa, Gerald Barry, Pierre Boulez, Henri Dutilleux.
‘Ik had nooit angst om wereldpremières te geven, maar nu ik vaak gelijktijdig ook dirigeer, heb ik mijn eigen weg gevonden. Het is als het lopen op maagdelijke sneeuw: er zijn geen voetstappen die ik kan volgen en dat vind ik prachtig: ik houd van verse witte sneeuw voor me die nog ongeschonden is. Ik loop risico dat ik jan vallen, maar dat is o.k.’
Hannigan heeft al heel wat orkesten geleid: van het Gulbenkian, London Sinfonietta en het Berlijns filharmonisch tot het Ludwig ensemble. Eén ding is zeker: Barbara Hannigan beschikt over meer haast magische muzikale en theatrale krachten dan welke zanger dan ook, inclusief Plácido Domingo.
Deze dvd illustreert en bewijst dat. Ze vestigt nieuwe normen als zangeres, dirigent en ‘performer’ en ze doet d at op heel intense wijze met al haar passie en discipline.