Monteverdi: L’incoronazione di Poppea. Cynthia Haymon (Poppea), Brigitte Balleys (Nerone), Ning Liang (Ottavia), Michael Chance (Ottone), Harry van der Kamp (Seneca) e.a. met Les talens lyriques o.l.v. Christophe Rousset. Opus Arte OA 0924D (2 dvd’s, 219’, DDD, 16:9, geluid PCM stereo, DTS 5.1, regio 0). 1994
Poppea is niet alleen een van de mooiste vroege opera’s, het is ook een van de meest problematische want feitelijk is er van het werk weinig meer over dan de vocale tekst en zelfs daar ontbreken nog fragmenten aan. Elke reconstructie begint dus met het uitzoeken van de juiste teksten uit beide overlevende bronnen die in detail vaak nogal onderling afwijken. Dat Busenello tekende voor het libretto is onbetwist, maar wie precies welke muziek schreef, blijft vrij vaag. Het is wel duidelijk dat die in essentie van Monteverdi is, maar de rol van Ottone is herschreven en andere onderdelen zijn gewijzigd volgens recenter bronmateriaal. De slotscène met het beroemde duet ‘Pur ti miro, pur ti godo’ is later toegevoegd, waarschijnlijk door Francesco Sacrati en Benedetto Ferrari.
In Roussets toelichting bij de Amsterdamse opvoering wordt daarop slechts terloops ingegaan en in elk geval ontbreekt dat duet hier; hij verklaart zo weinig mogelijk verdere coupures te hebben gemaakt. Ook de orkestratie kent zo zijn problemen, bijvoorbeeld war het de inzet van hoge blaasinstrumenten en de toepassing van versieringen betreft. De dirigent vulde het instrumentarium hier aan met blokfluiten, cornetten, een harp, een viola da gamba en een kamerorgel, vooral om de continuokant te versterken.
Bij de keuze van de stemsoorten en dus van de solisten vallen weinig eigenaardigheden op. Het werk wordt gedomineerd door liefst zes sopranen die liefst onderling van klankkleur moeten verschillen; dat is hier gelukkig het geval, ook al zingen ze natuurlijk niet steeds gelijktijdig. Het was moedig om weer een sopraan als sopraan als Nerone te kiezen, hoewel deze rol feitelijk bestemd is voor een hoge castraat); onder andere Elisabeth Söderström en Dana Hanchard gingen Brigitte Balleys daarin voor en zonder dat het drama daardoor aan impact inboet. Cynthia Haymon is een imposante, niet altijd zuiver intonerende Poppea, maar het is opnieuw Michael Chance als Ottone die haast de meeste indruk maakt. Ook Ning Liang frappeert als Ottavia met een afgerond portret en Harry van der Kamp ontpopt zich als een uitstekende Seneca. Op de invulling van de verdere rollen valt ook weinig aan te merken. Zie ook de recensie van Il ritorno d’Ulisse in patria.