Monteverdi: L’Orfeo. Furio Zanasi (Orfeo), Arianna Savall (Euridice), Montserrat Figueras (La musica), Sara Mingardo (Messagiera), Cécile van de Sant (Speranza), Antonio Abete (Caronte) e.a. met La capella reial de Catalunya en Le concert des nations o.l.v. Jordi Savall. BBC Opus Arte OA 0842D (140’, 16:9, geluid 5.1, regio 0). 2002
De toegevoegde waarde van het beeld blijkt heel duidelijk uit deze productie die Gilbert Deflo arrangeerde voor uitvoeringen in het fraaie Gran Teatro del Liceu in Barcelona, waarin hij dankbaar gebruik maakt van het embleem van de spiegels als reflecterend element uit het Palazzo ducale in Mantua (in werkelijkheid was daar geen sprake van spiegels overigens en op deze manier een soort Alice in wonderland sfeer scheppend, alsof men in een andere wereld stapt) waar Monteverdi’s opera waarschijnlijk in 1607 in première ging. De aankleding is luxueus, op het overdadige af, maar de clichés van Arcadische en mythologische aard storen nauwelijks.
Ook dirigent Savall pakt fors uit met zijn muzikale krachten, die een inbreng hebben die meer bij de rijke muzikale toekomst van de Venetiaanse muziek lijken te passen dan bij een simpelere favola in musica overeenkomstig de intiemere opzet van reservata. De theorbes uit Le concert des nations strekken zich stoer omhoog uit. Maar verder……
Het is jammer dat Furio Zanasi in de titelrol z’n bleekscheet is. Hij zingt op zichzelf prachtig en gedraagt zich keurig en plooibaar en werkt zich knap door de passagi van ‘Possente spirito’ en schiet ook in de 5e akte niet tekort, maar blijft ongeloofwaardig als man van vlees en bloed. Een eendimensionale, in emotioneel opzicht disfunctionerende, moreel zwakke figuur meer dan nodig statische vertoning. Pas in de 4e akte na de toespraak van Caronte schijnt hij even echt tot leven te komen. Ook Arianna Savall als Euridice overtuigt niet echt (en ziet er wat lachwekkend uit met een mijnwerkers lantaarn op haar hoofd vlak voordat Orfeo zich omdraait en het met haar afgelopen is.
Nee, frappant genoeg zijn het vooral de kleinere rollen die indruk maken. Voorop Sara Mingardo als Messagiere; zij toont een ware dramatische persoonlijkheid en zingt prachtig. Ook Cécile van de Sant overtuigt goed als Speranza, Montserrat Figueras daarentegen (La musica) lijkt teveel op een dromerige verkeersleider, maar Gerd Türk is dan gelukkig weer een geloofwaardige schaapsherder en Daniele Carnovich (Pluto) en Adriana Fernández (Prosperina) vormen een kostelijk komisch duo. Natuurlijk valt veel plezier te beleven aan de aankleding en het orkestrale gedeelte, maar de bezetting vertoont dusdanig veel leemten dat deze dvd-v als geheel niet echt kan worden aangeraden. Zeker niet geschikt voor herhaald gebruik.