MOZART: DON GIOVANNI, HARDING
Mozart: Don Giovanni. Thomas Hampson, Christine Schäfer, Ildebrando d’Arcangelo, Robert Lloyd, Piotr Beczala, Melanie Diener, Isabel Bayrakdarian en Lucia Pisaroni met het Ensemble van de Weense Staatsopera o.l.v. Daniel Harding, regie Martin Kušej. Decca 074-316-2 (2 dvd’s, 180’). De registratie die Decca maakte tijdens het Salzburg festival 2006 is opnieuw van de radicale vernieuwingssoort en handelt weliswaar niet zoals de laatste opvoeringen in het Muziektheater zozeer in een beddenwinkel, maar er komen wel dames in lingerie aan te pas. In de aankleding van Martin Zehetgruber en de kostuums van Heide Kästler zijn ze met de hele handeling op het langzaam ronddraaiende van kale fel witte wanden ondergebracht in vernuftig bedachte chambres séparées met niet zelden symbolische dubbele deuren. Behalve het zwaard waarmee de commendatore wordt gedood, het jasje van Leporello en de zwarte verleidingsshawl van Don zijn er nauwelijks toneelmatige attributen. De eigentijdse kleding van Heide Kästler en de geserreerde regie van Martin Kušej sluiten daar naadloos op aan.Het is wennen, maar het heeft wel iets effectiefs omdat men niet door extra opsier wordt afgeleid. In muzikaal opzicht valt echter veel te waarderen in deze tamelijk grootschalige opvoering die ver verwijderd is van ‘authentieke’ kleinschaligheid. Het momentum van de handeling is gewaarborgd door een vrij energieke aanpak die in de secco recitatieven niet wordt afgeremd, wat nodig is om de demonische achtergronden levendig te houden.Zwakke stellen zijn er niet in de goed gekozen bezetting van nu gelukkig niet eens louter jonge zangers. Held van de voorstelling is letterlijk en figuurlijk, ook niet onlogisch Thomas Hampson in de gladde, gewiekst gespeelde titelrol met duidelijk aanwezig cynisme. De champagne aria bruist van vitaliteit en laat de nodige seksuele agressiviteit doorschemeren, de serenade en ‘Metà di voi’ hebben dieptewerking. Tenslotte gaat hij met vliegend vaandel onder. Aan zijn zijde de verder Christine Schäfer als nobele, doorleefde, dramatisch heel expressieve Donna Anna in ‘Or sai chi l’onore’ en met iets van abstractie in ‘Non mi dir’. Melanie Diener valt positief op als waardige, maar ook uiterst kwetsbare Elvira, erg nadrukkelijk in ‘Ah, fuggi, il traditor’ en met warme toon in ‘Mi tradi’ en Isabel Bayrakdarian als zilverachtige Zerlina. Dan is daar de in zijn rol gegroeide slimme, handige Ildebrando d’Arcangelo als Leporello. Hij is redelijk subtiel, maar erg levendig in de catalogusaria en overdrijft elders gelukkig niet. Piotr Beczala is een uitgesproken manlijke, duidelijke , nu eens milde dan weer felle Ottavio, de Masetto van Luca Pisaroni klinkt mooi recalcitrant met waar nodig fel gearticuleerde medeklinkers.. Robert Lloyd blinkt uit als niet tot een compromis bereid zijnde Commendatore, De rest van de bezetting voldoet aan redelijke verwachtingen, het dirigaat van de als steeds wild met de armen maaiende Daniel Harding blijkt effectief. De tempokeus is heel goed en verstoort geen moment de vaart van het gebeuren.Wie in is voor wat bijzonders, ‘origineels’ en provocerends moet zeker eens kennis nemen van deze registratie. In vergelijking met wat Sellars/Smith (Decca) en Warner/Kreizberg (NVC Arts) aan ‘vernieuwing’ tot stand brachten, is dit de aanvaardbaarder optie. Wie bij het vertrouwde wil blijven, kan het beste terecht bij Large/Muti (TDK) en Hampe/Conlon (ArtHaus).